Blog zastępczy, szary, pakowy, gat. II. / Albonubes: typowa szatynka.
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 |
| 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
Wiosna niby jest, choć wieje chłodem i często pada. Oczywiście - gdy zabrałam się za największe okno w mieszkaniu (balkon), zaświeciło słońce. Jakoś jednak dałam radę, szyby względnie czyste.
Jechaliśmy dziś przez całe miasto do ortodonty - i wszystkie okna lśniły.
Jedenaście godzin snu trochę mnie zregenerowało. Potem prawie godzina leżenia w wannie. Teraz jestem prawie gotowa, by stawić czoła dniu: umyję okno balkonowe i wyniosę szkło do punktu zbiórki.
Wieczorem uczę języka polskiego grupę pań z Ukrainy, z których większość mieszka teraz w Krakowie. To bardzo wdzięczne zajęcie i czas płynie błyskawicznie. To już prawie połowa 40-godzinnego kursu. Chyba będe tęsknić, panie są bardzo dobre językowo i przemiłe.
Marzec się skończył, więc mogę go podsumować.
Skończyłam czterdzieści dziewięć lat i żyję, za co jestem naprawdę wdzięczna kosmosowi. Spędziłam przyjemnie dzień urodzin - zanurzona w ciepłych wodach mineralnych - niczym w wodach płodowych. Dwa dni później poszłam na zabiegi odmładzające, które osiągnęły cel o tyle, że mnie dogłębnie zrelaksowały.
Zagadnięta przez kosmetyczkę, powiedziałam, że ostatnią wizytę tego typu miałam siedem lat temu. I to prawda. Tyle że tutaj trzeba dodać, co zdarzyło się kilka dni po tamtej wizycie (nieudanej, bo pani Karen zapomniała mnie wpisać w grafik).
Otóż cztery dni później wybuchło metro.
Przechodziłam rano przez bramki na początkowej stacji metra, gdy przyszedł do mnie sms. Nie miałam wtedy smartfona. Zo. pisała, że na lotnisku był wybuch. - Wszystko tu w porządku - odpisałam. Była 8.22 dwudziestego drugiego marca 2016 r.
Dojechałam do stacji M. tuż przed dziewiątą, wysiadłam, weszłam do biura, włączyłam komputer - i wtedy się zatrzęsło.
Nie wiem, czemu terroryści robią to, co robią i skąd w ludziach tyle zła. Stawiam, że jesteśmy tacy z natury. To niewielki, ale znaczący aspekt ludzkiej osobowości. Jak łyżka dziegciu w beczce miodu.
Od tamtek pory, kiedy jadę metrem, zawsze odczuwam leciutki niepokój. Wyobraźnia pracuje.
Menopauza to suka.
Mam kłopoty z pamięcią krótkoterminową: nie pamiętam, gdzie położyłam szczotkę do zębów, którą przed sekundą trzymałam w ręce.
Skóra staje się beznadziejnie luźna.
Bolą mnie biodra - od leżenia na boku w czasie snu.
Wstaję bardziej zmęczona niż kiedy się kładłam. Nie widzę rozwiązania tej sytuacji. Kiedy osiągnę stan skrajnego wyczerpania, po prostu padnę i prześpię głębokim snem osiem godzin. I się zregeneruję.
Nie żal mi gładkiej skóry, ale osłabienia pamięci nie mogę przeboleć. Taka byłam dumna, że pamiętam wszystko.
Ludzie stanowczo za dużo mówią. Mówią też byle jak i bezmyślnie. Produkują słowa chyba dla samej produkcji.
Ludzie za dużo też piszą, szczególnie od czasu rozkwitu internetu.
I te wszystkie słowa potem trzeba interpretować, analizować, tłumaczyć, korygować, przeżuwać. To czasem mnie bardzo męczy i obciąża. Uszu zamknąć się nie da, oczy na szczęście tak.
Koty, koty na szczęście nie mówią wcale, używają tylko paru prostych gestów. Człowiek zaś jest skomplikowany. Po co werbalizować? Po co wszystko komentować?