świat

Urlop i nieróbstwo.

Leżę na kanapie z laptopem na brzuchu. Za oknem trwa remont, panowie hałasują, śpiewają i rozmawiają. Świeci słońce, wyjątkowe: białe, ale ze złocistym odcieniem. Jestem na półkuli zachodniej, co mnie zawsze usposabia zupełnie szczególnie.

Jestem senna, bo właśnie trawię teraz zjedzone a wczoraj ugotowane spaghetti ze smażonymi pomidorami. Sos kupiłam w ulubionym sklepie. Byłam tam wówczas dwukrotnie, żeby zapełnić lodówkę.

Próbuję odreagować cały roboczy rok, jaki jest za mną. Próby trzymania poziomu motywacji do pracy i do życia codziennego. Tyle się w to angażuje energii, że nie starcza jej na nic innego. Nie starcza sił dla siebie.

Dziś z rana wzięłam udział w egzaminie magisterskim. Zadałam magistrantce dwa pytania, wzięłam udział w dyskusji nt. oceny końcowej. Zamknęliśmy sesję. Jutro drugie łączenie (z Chinami) w podobnym celu; studentka będzie broniła pracy porównującej poezję Walta Whitmana z poezją chińskich poetów z grupy 4 maja. Cieszy, że komuś zależy na poezji, że ją czyta i rozumie.

Ze względu na oddalenie zaczynam tęsknić za moim dorosłym dzieckiem, Jotem. I za czasami, gdy był młodszy i wyjeżdżaliśmy razem. I taplaliśmy się w ciepłym morzu. I nawet rozmawialiśmy!

Wreszcie - uciekłam od kieratu i udałam się na wakacje.

O dziewiętnastej brodziłam już w morzu. Szłam sobie plażą od stacji La Isleta do stacji Albufereta.

Ono odwieczne, od milionów lat, ja - pięćdziesięciojednoletnia. Nie mogę w to wierzyć, że ono młode, a ja nie.

Jest bardzo ciepło, jestem bardzo zmęczona i trochę chora.

Potrzeba mi słońca, zapewnień, że będzie dobrze.

W dzisiejszym świecie bezustannie podlegamy ocenie. Ciągle nas widać i słychać, więc można nas oglądać i słuchać. Technologia nas hakuje.

Postawiłam wczoraj ocenę bardzo dobrą i dobrą. To za prace pisemne.

To, jak je oceniłam też jest i będzie oceniane. Nikt się nie ukryje.

Spadło trochę deszczu: krótka ulewa. Nie zmieniła wiele.

Światłość w sierpniu - jest jakby mleczna, nieprzejrzysta i zwiastuje jesień. Znowu. Jest ciepło, ale nie gorąco. W zasadzie w sam raz.

Mam za soba kilka nocy na nowym, wygodnym materacu, w którym nie buszują żadne podłe insekty. I niech tak zostanie.

W pracy dalej funkcjonuję podwójnie, przełączając się w razie potrzeby. Efekt jest taki, że niedomaga mi pamięć. Nie mogę się skupić.

A dziś muszę usiąść, aby napisać dwie recenzje prac magisterskich, jako że jutro termin podania ocen.

Wczoraj na Alasce odbyło się spotkanie prezydenta Trumpa z Putinem (który nie jest legalnym prezydentem Rosji). Zbrodniarza wojennego przyjęto i traktowano z nienależnymi honorami, jakby był mężem stanu.

Ocena etyczna tego wydarzenia jest jasna. A jakie będą skutki dla całego świata, zobaczymy. Obawiam się, co z tego wyniknie.

Dlatego wybieram się na emigrację wewnętrzną, bo to, co na zewnątrz, staje się nie do zniesienia. Trzeba sobie znaleźć swoje poletko i je uprawiać. Może przetrwamy, może.

Pisała do mnie właścicielka mieszkania, które wynajmuję. Miała mi podnieść czynsz, ale w tym roku tego nie zrobi. Może dlatego, że jest w żałobie po śmierci siostry, może też dlatego, że rok temu zapowiedziałam, że kolejnej podwyżki nie zniosę.

Ale jednak człowiek dużo potrafi znieść.