Blog zastępczy, szary, pakowy, gat. II. / Albonubes: typowa szatynka.
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 01 | 02 |
| 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
Pośmiertny zbiór wywiadów i esejów przetykany wierszami. Miał ukazać się jesienią, wyszedł niedawno i przyszedł do mnie z Nowego Jorku wczoraj.
To ostatnie dzieło Davida Shapiro (1947-2024), amerykanskiego poety, o którym napisałam parę tekstów. I nadal piszę.
To było tak dawno... chyba w maju. Jechałam przez miasto, wracając chyba ze szpitala E., gdzie miałam wizytę u reumatologa. Musiałam przejechać praktycznie całe miasto z dzielnicy U. na wschód, do mojego miasteczka. Pogoda była ładna, zachęcająca do obserwacji. Jadąc kilkanaście przystanków tramwajem, czytałam przydrożne reklamy. Na jednym z budynków widniał napis: Lis-moi tout, (prze)czytaj mi wszystko... Co za ambicja! Też chciałabym wszystko przeczytać, ale...
Niedawno odnalazłam pewną książkę, którą chciałabym przeczytać - w bibliotece w Amsterdamie. Zamówiłam ją właśnie dzięki wypożyczeniu międzybibliotecznemu i czekam.
Oczywiście wszystkiego przeczytać się nie da. A moja pierwsza książka zaczynała się tak: "Jestem kotem. Imienia jeszcze nie mam".
To trudne i zależy od języka.
Na przykład po polsku powiemy: odpuść.
Po francusku: laisse tomber - pozwól spaść.
Po angielsku: let it go - pozwól temu odejść.
W każdej z tych wersji odcień jakby inny.
Poeta Miron rzekłby: jakby tu się wyjęzyczyć...
Coraz częściej je widuję. Na początku lutego, kiedy odwiedziła mnie Ka., drogę przebiegł nam lisi rudzielec, uciekający w pola. Potem, kiedy jechałam tramwajem, którego tor wiedzie przez swoisty wąwóz, na którego ścianach widać wśród rzadkich drzew niejedną lisią norę, widziałam, jak taki rudzielec właził do swojego domku w środku dnia.
Lubię tramwaje, tyle obserwacji można w nich poczynić. Tydzień temu, kiedy jechałam do centrum handlowego, do tramwaju wszedł młodzieniec w typie Boba Marleya, urody uderzająco niezwykłej. Którą ukrywał trochę, gapiąc się w telefon.
Podobnego młodzieńca, choć o jaśniejszej cerze, spotkałam wczoraj w sklepie, gdzie zwykle kupuję litrowe jogurty. Siedział w sąsiedniej kasie. W ogóle - wszyscy tacy piękni i bezczelnie młodzi tej wiosny.
W tym tygodniu szłam sobie do centrum na piechotę i obserwowałam rejestracje samochodów. Były imponujące jako logiczny ciąg, bo wyglądały tak: LUJ (czyli niechlujny odpad), FEO (brzydki), FUJ (wiadomo) i wreszcie FSB (takie czasy!). Co za seria. Z drugiej strony - ja wszędzie widzę znaki.
Dziś Ziemia dla mnie obróciła się po raz kolejny i weszłam w pięćdziesiąty drugi rok życia. Nie sądziłam, że aż tyle uda mi się zapisać w moim dzienniku podróży. Uważam to za osiągnięcie, zwłaszcza że wewnętrznie mam lat pięć albo maksymalnie dziewiętnaście.
Życzę sobie zdrowia i mnóstwa pieniędzy.
Zakończyłam wczoraj uczestnictwo w egzaminach zewnętrznych - i to na dłuższy czas, może na zawsze. Nie chce mi się wyrzucać energii w błoto, przeżywać napięcia i stresu, które raczej nie przyniosą - jako niby inwestycja - większego efektu. Bo w moim wieku długo trwa regeneracja, więc czasem żałuję, że czegoś się podjęłam. No ale zrobiłam, co obiecałam.
Jutro sobie będę powolutku robić sobotnie rzeczy, a w niedzielę - niedzielne. A teraz odpoczywam pod kocem i kołdrą, sącząc białe hiszpańskie wino.
Ach, i jeszcze: dziś zaćmienie księżyca, i nawet widać jego tarczę u nas, znaczy nie pada.