O sobie

Czas mija coraz szybciej, refleksje zbijają się w stada w kolorze burym. Nie wygrałam na loterii genetycznej, o wiele prostych rzeczy w życiu musiałam się bić, szarpiąc się z potężniejszymi ode mnie. Jestem teraz, po półwieczu, wycieńczona. Po co to wszystko? Jot nie jest mną, jest zupełnie inny, łączy nas tylko upodobanie do piłki. Nie znajduję u niego wspólnoty. Po półwieczu z kawałkiem myślę, że nikt nie podziela mojego spojrzenia na świat i życie. Mam czasem punkty styczne lub wspólne, ale to rzadkość.

Jasne, wiem, że tylko dla siebie jestem osobą pierwszą. Ale nawet ja potrzebuję czasem zapewnienia, że robię dobrze i że zmierzam w dobrą stronę.

Odespałam już wycieczkę do Hiszpanii; były to tylko dwa dni, a w piątek znowu pracowałam, z domu co prawda. Sobota - wiadomo, sprzątamy, wymieniamy spalone żarówki, czyścimy fugi, robimy zakupy...

Niedziela to dla mnie często siłownia pod chmurką, rower. Tę część zaliczyłam. Potem dowiedziałam się, że Jot wybiera się z przyjacielem na seans "Minecrafta" w centrum miasta, więc sama zdecydowałam się pójść na wieczorny seans w naszym małym kinie.

Droga do kina wiedzie wzdłuż jednej, długiej alei, przy której rosną drzewa owocowe. Właśnie wszystkie kwitną i dlatego szło się tak pięknie. Cała ta wegetacja wybuchła od sprzyjającej pogody: grusze, wiśnie, jabłonie, mlecze, niezapominajki. I końcówka magnolii.

A film udany: Ma mere, Dieu et Sylvie Vartan

Osiągnęłam dno fizyczne. Padam ze zmęczenia. Dlatego też jestem już pod kołdrą (gdy Jot u kolegi), może usnę i obudzę się lepsza. Love.

"Dla nikogo nie jestem osobą pierwszą", pisał poeta Miron w dzienniku (tajnym).

Ja mam wrażenie, że nie jestem już dla nikogo ważna po tym, jak spełniłam swoją biologiczną rolę. Myślałam, że mam z kimś porozumienie, ale być może się myliłam. Jasne, powinnam być pierwsza dla siebie, ale czy jestem...

Kilka tygodni temu wracałam z ośrodka dla uchodźców, stałam na przystanku. I wtedy ze studzienki ściekowej z drugiej, dalszej strony jezdni wyszedł ogromny szczur. Przeszedł na drugą stronę jezdni, tę bliższą mnie, i spojrzał mi w oczy, stając na tylnych łapkach. Nawiązaliśmy porozumienie - takie, jak tylko dwa ssaki mogą nawiązać. Patrząc sobie w oczy. Odwrócił się i uciekł, znikając w kratce ściekowej.

W czwartek się przepracowałam. Poproszona, zaoferowałam komuś pomoc, co skończyło się po dwóch godzinach z okładem. Odmeldowałam się o dwudziestej. Przekroczyłam granice swojej wytrzymałości i odchorowałam to - byłam klapnięta prze cały piątek.

Nie chcę tak więcej robić, bo było to dalekie od terminu "zrównoważone". Co oznacza, że nie można tak ciągnąć.