O sobie

Po ciężkim, choć czterodniowym tygodniu roboczym, zasiadłam dziś z rana ze śniadaniem złożonym z rogalika i czarnej kawy. Taki zestaw miewałam na śniadanie dawniej, dawno, dawno. Rogalik od wczoraj niestety się zesechł, że tak powiem z zagłębiowska. Ale to nie jest kłopot, kiedy możesz go zanurzyć w kawie. Coś pięknego.

Za oknem niskie niebo i chmury. Mam plany na ten dzień - zobaczymy, ile uda się wykonać. Lektury już przeczytane. Pranie w toku, koty nakarmione. Postaram się nie myśleć o sensie życia, może za to pomyślę o poezji.

W "Neurokulturze" ukazał się mój tekst o Davidzie Shapiro - jest mi bardzo przyjemnie z tego powodu.

Okazuje się, że odmalowano naszego małomiasteczkowego don Kichota - hiszpańskiego błędnego rycerza na ogierze. Błyszczy teraz i lśni.

Wysłałam wczoraj do recenzji i kwalifikacji do druku pierwszą wersję artykułu, którego wersję beta wygłosiłam w Gdańsku pod koniec maja. Właściwie dosyć zadowolona z osiągniętej formy - było to coś na miarę good to go.

Czy się ukaże - zobaczę w najbliższych miesiącach. Oczywiście, huśtam się między nadzieją a załamaniem. Po co mi publikacja? Żeby uwiecznić siebie i poezję, o której piszę? Czy to egoistyczne? W pewnym stopniu. Ale przysięgam, że staram się nie pisać tekstów, które są absolutnie konieczne.

Jot wrócił z wakacji. Wczoraj pojechał zdawać dodatkowy egzamin dla młodych kierowców, no i pechowo nie zdążył na czas - odesłano go do domu. Będzie musiał spróbować ponownie.

Dziś wyjeżdża na kolejne wakacje, pakuje się. Do późna łaził po mieszkaniu i świecił, więc nie mogłam usnąć. Z tej niemożności sama poświeciłam niebieskim światłem telefonu i zaczęłam pisać na jego ekranie piosenkę (mój muzykujący wuj kiedyś prosił o teksty, po pierwszej próbie worek z nimi się rozsypał). Jest o tym, że gdy ci źle, ja będę leczniczym plasterkiem. Podoba mi się i brzmi dobrze jako bossanova.

Myślę, że idzie na burzę. Temperatura wynosi 30 stopni w cieniu, a powietrze jest gęste. Stojąc z zakupami w torbach na przystanku tramwajowym w S. widziałam przejeżdżającą panią w sportowym wozie z rejestracją FUR (futro) i omal nie zemdlałam z gorąca.

Zamówione okulary dotarły w rekordowym tempie pięciu dni roboczych. Teraz mam je na nosie.

Niech pada, leje.

Język polski jest wyjątkowy: tylko w polskim przyszłość i przeszłość różnią się jedną tylko literą.

Ale przeszłości już nie ma, a przyszłości jeszcze. Jest tylko ta chwila, w której żyję, ale nie znam jej, dopóki nie przeminie.

Rozmawiałam dziś z nową koleżanką z Hiszpanii: wspaniała osoba, tłumaczka i joginka, wykonująca od lat słabo płatne prace. Podobnie jak ja, nie może przebić pewnego poziomu dochodów i satysfakcji z pracy.

Zaczęłam czytać, kiedy miałam cztery lata, od razu biegle. Jako pięciolatka miałam już przeczytane grube książki, takie jak "Jestem kotem" Natsume Soseki czy "Pana Wołodyjowskiego" Sienkiewicza. Podobno wczesnia umiejętność czytania koreluje z sukcesem życiowym; ja tego nie dostrzegam. A może nie doceniam.

Gorący wieczór, upał powraca.

Nigdy nie byłam zadowolona z tego, gdzie i czym jestem. Dlatego zawsze tęsknię do jutra. Co przyjdzie? Co będzie? O czym przeczytam i usłyszę? Co się wydarzy? Taką dziecięcą ciekawość mam od zawsze, więc chyba w genach.

No i tak się składa, że już coraz mniej mnie to ciekawi. Coraz bardziej obojętnieję. Ponieważ bez względu na moje wysiłki jestem tu, gdzie jestem, niezabezpieczona przed pstryczkami w nos od losu.  Nie dorobiłam się ani pieniędzy, ani możnych przyjaciół. Coraz jaśniej widzę, że każdy jest dla siebie. Ale nie dla mnie. W sumie - czemu tu się dziwić?

Może już czas sobie pójść.