Blog zastępczy, szary, pakowy, gat. II. / Albonubes: typowa szatynka.
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 |
| 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
Strach przed zaśnięciem. Strach przed przebudzeniem. Przed chorobą i stoczeniem się. Przed utratą wzroku w lewym oku. Przed głuchotą. Przed niewypłacalnością. Przez śmiesznością i porzuceniem. Przed umieraniem. Przed zdychaniem z głodu i żebraniem w metrze. Próbuję oswoić, obśmiać i pomniejszyć.
W moim śnie Zo. siedzi na kawiarnianym krześle ubrana w bohokoszulę, jak zawsze z gustem.
- Widziałam, że jesteś smutna, to musiałam wrócić.
Ściskamy się bardzo serdecznie, obie jak najbardziej żywe i ciepłe. Ona ma nietypowo zaczesane do góry włosy, ciemne, wygląda świetnie.
- Jednak można wrócić stamtąd - mówię. Wielka ulga i wielka otucha.
Przebudzenie.
Ludzie mają tak, że czasem mi się zwierzają albo się przy mnie otwierają. Kiedyś, podczas rozmowy z koleżanką z pracy, rozmowy jak najbardziej służbowej, tamta powiedziała do mnie, że nie jest jak inni, że brak jej pewności siebie i swojej wartości. I że musi ćwiczyć.
Oniemiałam wtedy, bo moja koleżanka przypomina z wyglądu najpiękniejsza stewardesę świata (i tez jest Włoszką). Zupełnie nie rozumiem, jak to możliwe, że brak jej pewności siebie. A raczej rozumiem, bo wiem, że papa podcinał jej skrzydła, jak potrafił. Niewiarygodne, jak niektórzy niszczą swoje dzieci. I dziś te dzieci (w tym przypadku lat 49) nadal myslą o sobie źle.
Błogosławieństwo braku edukacji
przetak
powrósło
i chleb pytlowy
i cichobiegi
i piec chlebowy
snopki ubiera
z sierpem na ściernisku
człowiek jest węzełek
nic nie wart
bambosz na trotuarze
i boso na rżysku
Powidła
pracuje na trzy zmiany i źle śpi
wszystko sobie waży lekce
straszy że kiedyś się powiesi
miesza powidła drewnianą łyżką
przez całe trzy dni niecierpliwie
a dżem z agrestu żeluje mu się sam
kiedy był mały pękł mu kot
każdy następny żebrze mu o żarcie
rośliny rosną mu kwitnąco
radio gra głośniej gdy podchodzi blisko
zjadłby coś ciągle coś by sobie zjadł
ale w tym czasie chce mu się zapalić
zobaczysz co się z tobą będzie działo
mówię ci zmień się mówię ci zmień się
nie podnoś ręki bo ci ręka uschnie
alem się wrąbał w ten cholerny świat
w ramach przywiązania pastuje mi buty
- zostałam mistrzem świata
- bardzo mnie to cieszy
- zostałam mistrzem świata
- robisz to nie dla mnie
- zostałam
W moim studiowaniu, które toczy się online, wiele jest miłych niespodzianek. Czasem wypowiadam się podczas zajęć i wówczas docierają do mnie komentarze na temat mojego głosu, który niektórym się bardzo podoba.
W głosie podobno jest człowiek, to znaczy jakas o nim prawda. Nie jestem z mojego - głosu i człowieczeństwa - jakoś szczególnie zadowolona.
Podczas poprzedniego zjazdu dowiedziałam się jednak, że miło się słucha tego, jak mówię i co mówię.
Wczoraj powiedziano mi, że powinnam nagrywać podcasty, a ludzie by mnie słuchali.
To całkiem przyjemna myśl.
Ale tu wkracza moje dziecko Jot i mówi tak: - Twój wysoki, piskliwy głos, który buczy w głowie przez pięć godzin, jest ładny???
A dziś koleżanka dzwoni i mówi, że wysłuchała mojego nagrania w sieci (istnieje takie, gdzie czytam poezję): - Świetnie czytasz, jak aktorka!
No i teraz nie wiem, jak brzmi mój głos, i pozostaję z wątpliwościami, i tak od lat.