Blog zastępczy, szary, pakowy, gat. II. / Albonubes: typowa szatynka.
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 |
| 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
Bardzo lubię tramwaje i jeżdzę nimi przy nadarzającej się okazji. Ale wracając z alikantyjskiej plaży wsiadłam w autobus linii 22, bo było mi po drodze. Siedzę przy oknie, po lewej.
Dosiadła się do mnie bardzo starsza pani.
Autobus wjechał na plac przed ratuszem, gdzie postawiono szopkę bożonarodzeniową, ponoć największą na świecie.
- Jeszcze ich nie widziałam, są takie wielkie - mówi pani.
- Bardzo wielkie - zgadzam się.
I tak trójeczka zmieniła się w czwóreczkę. Posiedziałam sobie samotnie, patrząc przez okno.
W tym roku czeka mnie dużo roboty, matura i wybór studiów przez moje duże już dziecko. Tłumaczyć książki o getcie warszawskim już nie będę, bo ktoś to zrobił, i super: A my nie jesteśmy wybawieni
A rok ten zacznę od złożenia regału na książki. Czeka od listopada.
Najlepszego!
Może jestem dziś w Nowym Jorku, może z Brukseli, a może w Zagłębiu. Może zamierzam sączyć szmpana, może cavę, a może mineralną. Może zjem sobie krewetki na maśle, może chleb z oliwą, a może będzie dieta... Zobaczymy.
Może posłucham jakiejś muzyki - czegoś między Tomem Jonesem a Ravelem - a może siądę do tłumaczenia. I tak powitam nowy rok.
A 2023? Taki to był rok, jaki był. Ja nie narzekam. Niech już sobie idzie, a co przyjdzie - to przyjdzie.
Kiedy wracałam do domu, a konkretnie: szłam na przystanek tramwajowy, dobiegł mnie szarpany, bo w ruchu, dialog dwóch młodych pań. - Co robisz na sylwestra? - Jadę na koncert Billy'ego Joela.
Później, kiedy już umościłam się u siebie, sprawdziłam, co i jak. No więc. Koncert Billy'ego Joela rzeczywiście będzie miał miejsce 31 grudnia - w Nowym Jorku. Są jeszcze bilety.
Bilety na samolot też jeszcze są.
I tak, teoretycznie i praktycznie mogłabym na ten koncert polecieć. Przez krótką chwilę bawiłam się ta myślą. Coś takiego! Koncert Billy'ego Joela! Ja, maleńki okruch wielkiego wszechświata, na koncercie idola z lat dziecinnych. Szokująco przyjemna to perspektywa.
"Ale nie jest całkiem źle."
Wpółleżę pod kocem z francuskiej wełny. Najadłam się świątecznej sałatki i jest mi dobrze. W mieszkaniu ciepło. Koty w większości śpią. Za ścianą Jo., coś czyta albo czegoś słucha. Na kuchennym stole płonie świeca w intencji samego dobra. Jeden z kotów chłepcze wodę. Natomiast za oknem trwa armagedon: pozioma mżawka i wiatr, za to temperatura wiosenna. Dlatego od dwóch dni nie wystawiam nosa na dwór.
Podsumowując rok, nie mogę się nadziwić, jak dobrze się wszystko potoczyło. Dostałam pierwszy w zawodowym życiu awans, tuż przed pięćdziesiątką. Zawsze to radość i duma. Dostałam (kilka dni temu) oficjalne gratulacje w związku z moją dodatkową działalnością na rzecz Europy. Uczę się nowego języka. Robię rzeczy ważne albo potrzebne. Zajęłam się też na powrót tłumaczeniami - książek o zagłębiowskich Żydach, jedno już rozpowszechniłam. Sprawdziłam się w dwóch konkursach, pomogłam kilku osobom poradzić sobie z ich egzaminami. Skończyłam z bardzo dobrym wynikiem studia podyplomowe i zaczęłam następne. Zapisałam się oficjalnie i rozpoczęłam studia doktoranckie na jednym z lepszych uniwersytetów Europy. Lepiej lub gorzej nadążam za codziennością. Mam dziecko w klasie maturalnej - radzi sobie dobrze. Dwa razy urządziłam sobie wakacje nad morzem. Mam przyjaciół.
Napracowałam się i teraz o d p o c z y w a m.
Jej! Ziemia kończy kolejny obrót wokół Słońca; nie mam na co narzekać. Dzięki, dwa tysiące dwudziesty trzeci!