Blog zastępczy, szary, pakowy, gat. II. / Albonubes: typowa szatynka.
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 01 | 02 | 03 |
| 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
Zbliżając się do pięćdziesiątki, zmuszona jestem - przez magię tej liczby oczywiście - popatrzeć wstecz (retro...) i coś tam podsumować.
Wysłuchałam tego: Katarzyna Miller u Karola Paciorka i tak sobie rozmyślam o doświadczeniu i życiu.
Na oczkach pamięci - takiego mentalnego sitka - osadzają się różne grubsze rzeczy, i one są w dużej mierze złe. Dlatego próbuję je regularnie czyścić. Oddycham wtedy świadomie i dedykuję swoje malutkie życie kosmosowi, którego jestem pyłem i okruchem.
Skonczył się najkrótszy, choć przestępny miesiąc roku. Przyszedł marzec.
Pierwszego marca Bułgarzy obchodzą święto Baby Marty. To postać z folkloru, emanacja kapryśnej żeńskiej siły przyrody. Jak jest zła albo robi wiosenne porządki - wiadomo, prószy śnieg i załamuje się pogoda.
Wiesza się teraz na drzewach - oraz na przegubach - czerwono-białe martenice, frędzelko-laleczki na szczęście.
Życzę sobie i Wam dużo wiosennej energii. Czestito!
Tęskniłam dzisiaj za Zo. Szłam sobie od przystanku tramwajowego w dół, myślałam o dawnych spotkaniach z Zo., o naszych listach i rozmowach. Kilka dni temu usiadła obok mnie w tramwaju pani, która wygląda jak Zo. Znam ją z widzenia od kilku lat, mieszka niedaleko.
Tęskniłam za Zo. i dalej tęsknię.
W ciężkich czasach tęskni się za dobrem, za energią, która nas kiedyś niosła i leczyła.
Przyjaźń jest wiele warta, przyjaźń jest obłędnym spotkaniem obcej osoby, która jest nam pokrewna.
Nie wyszło i nie udało się tym razem - nie będzie postępu/awansu zawodowego. Zrobiłam, co mogłam. Naczekałam się na wyniki.
Trudno, jest jak jest. Inaczej być nie chce. Tyle pracy i... Bywa.
Rodzicielskiej. Po osiemnastu latach dziecko stało się dorosłe i wyszło spod tej władzy; symbolicznie, w aplikacji bankowej straciłam kontrolę nad jego rachunkami. (Ale nadal: mamo, doładuj mi telefon).
Z tego przejęcia wynikło szaleństwo: polecieliśmy na mecz.
Owszem, to nierozsądne, ale chciałabym, żeby Jot miał kiedyś, w dalekiej przyszłości, kiedy ja zamienię się w popiół stojący w jakiejś urnie na jakiejś półce - wspomnienia miłych chwil ze mną. Wróć: chcieliśmy się dobrze bawić.
I bawiliśmy się, a jakże. W meczu Barcelona - Getafe padło pięć bramek, choć gola Lewandowskiego nie uznano, bo był na spalonym. Pierwszą bramkę natomiast strzelił Raphinha, posiadacz najpiękniejszego uśmiechu w LaLidze. Raphinha błysnął zębami i nad Stadionem Olimpijskim im. Lluisa Companysa zaświeciło słoneczko. A potem pokropił nas deszcz - taka pogoda na wiosnę.
Wieczorem zjedliśmy pyszną kolację w ekorestauracji znalezionej przez Jota.
A potem wrócliliśmy do szarej codzienności, i to nawet bez turbulencji.
Pewnie, że tęsknię do tych chwil, kiedy głaskałam te małe plecki - pachnące mlekiem. Całość pachniała mlekiem.
A teraz? Teraz musi iść przed siebie, wybrać studia i znaleźć pomysł na życie.
