Blog zastępczy, szary, pakowy, gat. II. / Albonubes: typowa szatynka.
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
| 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 |
Trochę rośnie we wmnie moja wiara, że może będzie dobrze.
Rośnie też sobie jakaś skromna roślinka na moim balkonie. W zasadzie wszystko inne spalone słońcem - w ciągu dnia roślinki po prostu padły. A tu taka jedna, i kwitnie.
Pogoda idealna: osiemnaście stopni.
Jak wszystko co żyje, w każdej chwili życia balansuję na granicy śmierci. Która może przyjść dziś, jutro, pojutrze albo za trzydzieści lat. Codziennie wyczerpuję swoją energię, a doładowując ją, nie mogę osiągnąć pierwotnego poziomu. Rozdaję siebie i tracę na banalne, miałkie cele.
Dowlokłam się do domu i tak sobie rozmyślam.
No i jednak popadało. Zależnie od tego, na którą aplikację się spojrzy, deszcz miał być albo i nie.
No więc kropi.
Asfalt pachnie, bo rozgrzany. A mnie trochę lżej na duchu. Ma padać i jutro, i pojutrze. Ziemia tego bardzo potrzebuje; w rzekach brak wody.
Kiedy byłam w Warszawie, widziałam na Wiśle długą łachę piachu, na której ktoś ustawił dwa leżaki: dorosły i dziecięcy.
Nigdy nie byłam zadowolona z tego, gdzie i czym jestem. Dlatego zawsze tęsknię do jutra. Co przyjdzie? Co będzie? O czym przeczytam i usłyszę? Co się wydarzy? Taką dziecięcą ciekawość mam od zawsze, więc chyba w genach.
No i tak się składa, że już coraz mniej mnie to ciekawi. Coraz bardziej obojętnieję. Ponieważ bez względu na moje wysiłki jestem tu, gdzie jestem, niezabezpieczona przed pstryczkami w nos od losu. Nie dorobiłam się ani pieniędzy, ani możnych przyjaciół. Coraz jaśniej widzę, że każdy jest dla siebie. Ale nie dla mnie. W sumie - czemu tu się dziwić?
Może już czas sobie pójść.
Bardzo wymęczona upałami czekam, aż Jot pojedzie na wakacje (jutro). Posprzątam sobie i ugotuję kalafiora z bakłażanem, a co.
W pracy czeka mnie wielka zmiana, którą chcę zgrabnie ominąć (znaczy, dołożenie obowiązków, które mi zupełnie nie pasują). W związku z tym staram się znaleźć inne stanowisko, wybór mając niewielki. Ale chodzę na rozmowy i pewnie za którymś razem mnie zechcą. A jeżeli nie zechcą, to mam też inne możliwości, w tym emigrację wewnętrzną.
Koty w tych swoich futrach bardzo się męczą. A człowiek! O, człowiek męczy się jeszcze bardziej, bo myśli o tym wszystkim.
Powoli rodzi się pomysł, bym pojechała do Polski z zajęciami nt. poezji. Taki warsztat mam gotowy, bo prowadziłam go już na pewnym uniwersytecie na Pomorzu, i był to sukces, śmiem twierdzić. I bardzo chętnie bym to zrobiła raz jeszcze, i to z uwiecznieniem w formie artykułu na przykład. Liczy się pismo, bo pismo zostaje, kiedy cywilizacje przemijają.
