Blog zastępczy, szary, pakowy, gat. II. / Albonubes: typowa szatynka.
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 |
| 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 |
Zimno od rana, ale mniej wilgotno, więc mniej cierpię.
W autobusie zgrzyt, bo skończył mi się bilet miesięczny. W pracy zimno.
A wieczorem - coś takiego! Spadł na nas śnieg, śnieg, śnieg, i wszyscy cieszą się jak dzieci!
I co, że zaraz stopnieje. Taka radość. Jutro będą opóźnienia w transporcie. "Z powodu wyjątkowych warunków pogodowych."
Dziś prognoza pogody i to, co za oknem, rozjechało się dość znacząco. Po raz pierwszy od dwóch tygodni zebrałam się do wyjścia na siłownię pod chmurką, sprawdziwszy w Accuweather, co mnie czeka. Bo tak naprawdę chciałam się wygrzać - w pracy mam zimno i potrzebowałam ciepła, żeby naładować baterie. Ale potrzeba ruchu jest nadrzędna wobec potrzeby zawinięcia się w koc, zatem wyszłam.
Kiedy otworzyła się brama garażu, na głowę i rower polało mi się rzęsiście. Deszcz! Powahawszy się trochę, pojechałam poćwiczyć.
Droga jest taka: pod górkę - lekko z górki - ostro pod górkę. Idealnie, ponieważ wracając z siłowni napotka się mniejszy opór. Ale dlaczego w niedzielne popołudnie ulicami jeżdzi tyle samochodów? Trochę się zawsze boję, kiedy mnie wyprzedzają (co od kilku tygodni jest w mojej gminie zabronione).
Złota jesień ustąpiła zgniłej; łąka pokryta jest opadłymi liścmi. Ćwiczenie w deszczu jest takie samo, jak podczas suchej pogdy, z tym że jest mokro w tyłek, a ręce ślizgają się na uchwytach urządzeń. Po pół godzinie od wilgoci ścierpły mi palce.
Jak zwykle słuchałam podkastów: K3 Dariusza Bugalskiego i Forum z KQED. Bugalski rozmawiał o uprawianiu midnfulness w walce z bólem, a na Forum wystąpił raper Lyrics Born (wcale nie jest czarny!), mówiący o tym, że rap łączy to, co wysokie i niskie, i dlatego jest to sztuka typu "dla każdego coś miłego".
Boli mnie wszystko, więc nie wiem, czy mindfulness coś by dało.
Najprzyjemniej jest wracać do domu, do ciepła, żeby wytrzeć łeb ręcznikiem i zrobić sobie gorąca herbatę.
A teraz jestem po obiedzie, zjadłam ciasto, popijam czerwone wino. Trzeba się tym cieszyć.
Bo myślę sobie, że nikomu nie jestem już potrzebna. Jot jest dorosły i prawie samodzielny. W pracy łatwo by było mnie zastąpić. Koty nie zauważyłyby różnicy.
Czyli liczę się tylko sama dla siebie. Dlatego okrywam się wełnianym kocem i zagryzam ciastem czerwone wino.
Piękna i ponura pora roku, przygotowanie do zejścia do piekieł trwa.
Jeszcze nie rozpadało się na dobre.
Od tygodnia budzę się z bolącą głową i próbuję wyczaić, o co chodzi.
Wczoraj zmusiłam się, żeby pójść do kina. Typowe, znaczy, chciałam iść na pewien film dla dzieci, którego recenzja wyglądała obiecująco, ale nie miałam siły, by się zwlec. Jednak w końcu ruszyłam w drogę, a droga jest prosta i liczy sobie dwa kilometry. Po drodze podziwiałam jesienne liście i walczyłam z zawrotami głowy. To pewnie zatoki - zatkane od kwasu żołądkowego, który wędruje aż tak daleko, gdy śpię.
Przed kinem kolejka była nieoczekiwanie długa. I gdy tak stałam, zobaczyła mnie i do mnie dołączyła Ju., z która i tak umówiona byłam na niedzielę. I tak poszłyśmy do kina we dwie, choć mamy łącznie 101 lat, a film był dla dzieci od lat 6.
Film o dzikim robocie wychowującym gąsiątko nie rozczarował - traktował o trudach rodzicielstwa. "Do tego się nie można przygotować - mówi oposica, matka siedmiorga - trzeba improwizować."
Dziś dalej walczę z wydzieliną z zatok, między innymi za pomocą inhalatora dla astmatyków. Mam czasem dość, zwłaszcza słabości swojego ciała.
Smutne wieści przychodzą wielu miejsc, w tym z bliskiej mi Walencji. Powódź błyskawiczna zabiła tam nawet 200 osób, jeszcze nie wiadomo dokładnie.
Jutro i pojutrze będzie się myśleć i mówić o zmarłych w ogóle. Dziś zapłaciłam panu, który od kilku lat zajmuje się grobami moich bliskich. Pojechał dziś na cmentarz w S., na grób Zo. I tam spotkał jej kuzynów, mnie znanych tylko z opowieści. Powiedział, że go wynajęłam do złożenia kwiatów i zapalenia zniczy, a oni podziękowali i przesłali mi pozdrowienia. I mimo tych cmentarnych klimatów zrobiło mi się ciepło na duszy.
A Jot zdał dziś egzamin na prawo jazdy, po czym poszedł świętować Halloween.
