Blog gat. II, szary, pakowy, zastępczy. Zaprasza Albonubes.
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 |
| 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
Zmieniła się pora roku, a z nią pogoda. Tak to bywa. Jesień przyszła, usiadła w suchych liściach i tak posiedzi do grudnia. Jest chłodnawo, ale jeszcze żyjemy latem.
W biurze zaczęli grzać, a ja pokasłuję.
Kasztany odsłaniają swoją krótkotrwałą urodę.
Jestem w tym kraju już całe piętnaście lat.
Jak co roku, zrobiłam na wakacjach sporo zdjęć, chociaż to, co najważniejsze, trzymam pod powiekami.
Moja lubiona plaża Albufereta; teraz spokojna, aczkolwiek nieraz mocno wzburzona przy żółtej fladze.
Zwykle wysiadałam z tramwaju na stacji La Isleta i szłam wzdłuż plaży w stronę przystanku Albufereta. Łącznie to około 400 metrów. Plaża rozciąga się wzdłuż małej zatoczki.
Co roku odwiedzam Muzeum Archeologiczne (MARQ), którego wystawy czasowe bardzo mnie ciekawią: w tym roku była to (przedłużona) wystawa pt. "Miasta Światła", tj. Alicante za czasów rzymskich.
Były to skromne wakacje, bo budżet miałam malutki, ale kiedy już poszłam do restauracji, zamówiłam lokalne wino Bahia de Denia - i było to nowe odkrycie.
Zdarzyło mi się podejrzeć trening przedmeczowy zawodników CF Hercules Alicante. Podziwiam ich odporność na upał (30 stopni).
Ulubione przedpołudnia były wzmacniane tostami z pomidorem (i kawą). Takie drugie śniadanie.
Wybrałam się na uniwersytet. Oto kotka napotkana na miejscowej anglistyce. Wydrapałam za uchem.
Chociaż nie miałam towarzystwa, wybrałam się na mecz drugoligowca CF Hercules kontra Algeciras.
Siedziałam sobie na wysokiej trybunie, podziwiając obiekt, który ma tyle lat, co ja, a na kórym Polska pokonała Francję w małym finale mistrzostw świata w 1982 r.
Ostatni dzień wakacji poświęciłam na muzea MUBAG i MACA oraz łażenie po mieście. Na ścianie mijanego przeze mnie ratusza - głowa Cervantesa.
Lokalni nacjonaliści żądają mówienia po walencku.
Jeden z budynków przy al. Salamanki nosił wyjątkowo piękną nazwę.
Costa Blanca, jedna z moich ulubionych plaż.
Muchavista to jedna z plaż, które przyciągają mnie swoją nazwą. Pojechałam tam na plażowanie, przeczytawszy artykuł o żółwiach morskich, które tam się wykluły. Ale kiedy dotarłam, nie dało się tam plażować ze względu na czerwoną flagę - więc wycofałam się na wyżej wspomnianą Costa Blancę.
Czas płynie i bliżej mi już do pięćdziesiątych drugich urodzin.
Wysłałam z wakacji i po wakacjach kartki pocztowe, prezenciki. Tak bym chciała być pamiętana, ceniona. Zostawić ślad.
Jutro ostatni dzień mojego urlopu, postaram się nim powolutku cieszyć.
W niedzielę wsiadłam w samolot lecący na wschód (tak) i poleciałam do domu. Wakacje na wygrzanym piasku się skończyły. A na samolot niemal się spóźniłam, bo pomyliłam bramki.
Kiedy lecieliśmy nad Francją, minęły nas aż trzy myśliwce, pewnie Mirage'e. To oczywista pochodna obecnej sytuacji napięcia. Dawniej podczas takich lotów zdarzało mi się widzieć pojedyncze samoloty wojskowe, na pewno nie trzy. Wszyscy myślą o wojnie.
Do tej niewesołej refleksji dołącza się blues powakacyjny, chociaż mam jeszcze tydzień urlopu i możliwość złapania oddechu. W tej chwili jestem bardzo zmęczona, co poznaję po tym, że zamykają mi się oczy. To trwa już drugi dzień i myślę, że wynika z tego, jak ciało reaguje na zmianę temperatury i wilgotności.
Teraz potrzebuję poukładać wspomnienia, w tym zdjęcia, notatki, zakupione przedmioty, tj. książki i płyty. Wina nie kupiłam; byłoby mi za ciężko z maksymalnie obciążoną walizką, jestem już przecież dość wiekowa.
Skończyła się i druga obrona, wszystko poszło dobrze. Wystawiłam oceny, wylogowałam się i teraz próbuję zrelaksować. Zeszło ze mnie napięcie.
Poszłam nad wodę i przez dłuższą chwilę uważałam, że jest idealnie. Morze, powietrze, niebo - wszystko zajęło swoje miejsce.
Pierwsze trzy dni walczyłam z bólem stawów i mięśni, po czym przestałam walczyć i przeszło mi. Nie da się żyć w ciągłym napięciu. I nie warto.