Blog zastępczy, szary, pakowy, gat. II. / Albonubes: typowa szatynka.
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 |
| 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
Rok temu byłam w formie, rozpędzona. Dostałam awans, jakieś tam pochwały. Wewnętrznie czułam się na fali. W tym roku nastąpił odwrót: nie dostałam się na listę wybrańców w konkursie, musiałam zrezygnować ze studiów, w akcji Back to School nie wezmę raczej udziału, bo brak mi zasobów finansowych. Doświadczam też zupełnego braku energii życiowej. Zastanawiam się, czy czegoś jeszcze wyczekuję.
Kwitną lipy, nadgoniły też jaśminy. Przed godzinką Jaśmina Paolini, pół-Polka, pół-Włoszka przegrała finał Rolanda Garrosa z Polką Igą Świątek.
Przed piętnastą poszliśmy z Jotem do punktu odbioru odpadów z torbami pełnymi starych kabli, lamp i tak dalej. Szybko nam poszło. Pogoda ciepła i dość wilgotna; teraz niebo zasnuły chmury. Wbrew prognozie może się rozpadać.
Sprawdziłam wpisy sprzed roku: wtedy było upalnie. Teraz jest znośnie.
Do metra wsiada ktoś z frytkami
Jadę ich ciepłem do dzieciństwa
Mam pięć lat chcę latać
Mam pięćdziesiąt lat chcę usiąść
Wybrałam się, bo już po prostu musiałam, do kina. Film był czarno-biały, w sumie w konwencji pastiszu włoskiego neorealizmu z elementami musicalu. Nazywał się "Jest jeszcze jutro" ("Ce ancora domani") i opisywał życie pewnej kobiety, rzymianki, w 1946 r. Mąż bił ją i poniżał, dzieci sprawiały kłopoty, pieniędzy zawsze za mało. I wtedy coś się zmieniło.
Wyszłam z kina zachwycona i wściekła na partiarchat. Szłam do domu piechotą (dwa kilometry), klnąc i powstrzymując łzy.
Dziś bardzo boli mnie biodro. Ale rzeczywiście, zawsze jest jutro.