Blog zastępczy, szary, pakowy, gat. II. / Albonubes: typowa szatynka.
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
No i nadszedł ten moment. W autobusie linii 12 (przyspieszonej, z lotniska) młoda Amerykanka pyta mnie, czy chcę usiąść. Powtarza ofertę, sądząc, że nie usłyszałam czy nie zrozumiałam. Dziękuję i nie korzystam.
Ratunku, starość u bram. ("Myślałam, że to jeszcze, a to już" - parafrazując mistrza Mirona).
Siedzieliśmy w ogródku pizzerii "Basil", odwróceni plecami do wieczornego słońca. Kiwając się niebezpiecznie na restauracyjnym krześle z giętego drewna i plecionki, Jot powiedział: - Pownnaś napisać powieść, żebyśmy zostali milionerami. Najlepiej po angielsku.
- Czyli miałby to być kryminał, bo to się teraz sprzedaje - odpowiadam, uśmiechając się lekko ironicznie spod okularów. - Nie wiem, czy potrafię. Potrafię napisać sonet, ale powieść?
- Na pewno możesz wymyślić coś oryginalnego - z przekonaniem odpowiada Jot.
Nad nami było zupełnie bezchmurne czerwcowe niebo, tuż za nami - szare Morze Północne. Był to ciepły dzień, w sam raz na rodzinną wycieczkę.
Wiara Jota w moje możliwości znacznie przerasta moją własną.
Pracowałam dziś w domu i w zasadzie nie zdarzyło się nic wielkiego. Ot, zadzwoni listonosz: przyszło zamówienie. Zeszłam, weszłam. Maile, trochę maili. Wyjście po zakupy, powrót, tramwajem.
Potem ugotowałam obiad, wyszedł dobry. Dziecko zjadło bez pretensji.
Pouczyłam potem panie z Ukrainy i jak zwykle było przyjemnie, a nawet wesoło. Tyle że od tego siedzenia za komputerem zmarzłam. Sabotuję swoje zdrowie i nie zakładam odzieży kompresyjnej, siedząc z gołymi stopami, i tak przez cały dzień. A bardzo łatwo marznę. Mimo dwudziestu stopni.
Wczoraj pisał do mnie lekko ponaglająco mój promotor - trzeba się zebrać w sobie i wysłać mu notatki z konferencji... Tak.
Potem wyciągnęłam się w łóżku otoczona kotami. One mają proste życie: miska, drapania, kilka min, kuweta, miska, mycie futra, sen, sen. Zrobiło mi się przyjemnie ciepło, wymieniłam wiadomości na Whatsappie z K. Może nawet zobaczymy sie jesienią. Westchnienie! I tak minął kolejny dzień.
W sumie można by tak żyć, prawie bez wychodzenia do świata i bez narażania świata na znoszenie mojego widoku.
Uściski, Albonubes.
Zarzekałam się, że nigdy więcej studiów podyplomowych i co, i guzik. To znaczy wykrakałam - zamknęły się moje studia, które za chwilę kończę: piąta edycja będzie ostatnią. A z drugiej strony zupełnym przypadkiem dotarła do mnie oferta studiów MBA, pozornie w ogóle nie dla mnie. I pomyślałam sobie, że może to okazja, żeby wrócić do tematu zarządzania i biznesu, który kiedyś mnie żywo zajmował. Było to w czasach, gdy miałam amerykańskich nauczycieli. Tym bardziej, że to studia francuskie, co zmusi mnie do praktycznego używania tej pięknej mowy, której od kilku lat nie wykorzystuję do pracy.
No dobrze, trochę się boję, ale nie ma to, jak mieć porządne MBA, nie z Radomia, jak niektórzy prezesi (do Radomia jako takiego nic nie mam).
I tym sposobem szykuję się do kolejnych studiów. - Ty chyba musisz - podsumowała to znajoma.