Sobotnie łazikowanie zakupowe
Nie miałam siły, żeby w chłodną pogodę iść te dwa kilometry do centrum; wsiadłam w tramwaj. Czekając na przystanku zauważam, że pobliska restauracyjka zmieniła wlaściciela i będzie teraz serwować dania indonezyjskie (nie wiem, co to oznacza, bo nie znam tej kuchni). W piątki po południu przyjeżdża tu foodtruck pewnego Anglika, którego rybę z frytkami jadłam w pracy, bo na zamówienie podjechał na E. Dlatego pewnie się skuszę na flądrę z Dover w pewien piątek.
Na miejscu zrobiłam zakupy spożywcze tak ciężkie, aż mi się wyciągnęły ręce do samej ziemi. W sklepie ex-M. (jaką ma teraz nazwę staram się nie wiedzieć - wiem, że przejęła go sieć C.). Ustawiłam się w kolejce A, a potem przeskoczyłam do kolejki B (przeliczyłam się - była wolniejsza). Byłam zaledwie druga w tej kolejce, ale pani przede mną nakupiła produktów za sto euro i bardzo opieszale pakowała je do toreb. Pan kasjer o wyglądzie kogoś z Afryki Północnej nie był klasycznie przystojny, ale miał oryginalną urodę, no i młodość. Był też ponadprzeciętnie uprzejmy. Dlatego też zakupy w sumie uważam za udane.
Od dziesięciu dni zbieram się, żeby opisać wieczór z kolumbijskim pisarzem w Instytucie Cervantesa. Może uda mi się jutro.
