Morze, nie nasze morze
Długi weekend, postanowiłam pojechać daleko od domu, od pracy, studiów i codziennej walki o byt, do Zeebrugge nad Morzem Północnym.
Zmiana otoczenia jest prostym środkiem na oczyszczenie głowy. Zrobiłam rezerwację - z poczuciem winy, że marnuję pieniądze, ale jednak wsiadłam do pociągu. "Przepraszamy, że zamiast sześciu podstawiliśmy trzy wagony", usłyszałam z głośników na Dworcu Centralnym.
Jechało się łatwo i szybko do samego Duinsbergen, a stamtąd - tramwajem nr 0 (piękne, prawda?) - do Zeebrugge.
Lata temu odbył się tam koncert Bon Jovi; pamiętam, jak namawiałam Zo., żeby się na niego wybrała. Nie zdecydowała się wtedy, a teraz nic już nie jest możliwe. A Zeebrugge jest idealnie położone do celów koncertowania: scena stoi na ogromnej, 2,5-kilometrowej plaży, dźwięk niesie się zapewne wspaniale.
Wioska rybacka zamieniona w kąpielisko i raj paralotniarzy, miejsce, gdzie wiatr łeb urywa.
W hotelu pokój 33 na 3. piętrze - czemu nie? Okna na szczęście wychodziły na podwórko. Obecność schodów przeciwpożarowych stwarzała wrażenie, że jestem w Nowym Jorku.
Na szczęście w TV działały tylko trzy programy i żaden mnie nie wciągnął. Pomyślałam, że byłoby dobrze zrobić sobie mały odwyk medialny. 
Poczytałam książkę Gisele Gieni Flachs - wspomnienia żydowskiego dziecka, które przeżyło okupację nazistowską w Polsce. Trochę jak nasza, zagłębiowska Tamara Cygler, o której pisałam pracę - która mnie kosztowała wiele. Obie zresztą urodzone w 1935 r. Zupełnie jak wojenne pamiętnikarki Anna Frank i Rutka Laskier - w tym samym wieku, rocznik '29.
Nadmorskie maisteczko przywitało mnie różami jadalnymi, właśnie kwitną. Pamiętam, że po oraz pierwszy widziałam je w roku 1980, nad Bałtykiem, konkretnie z Jastrzębiej Górze. Może takie róże jakos lubią morze? Wtedy był późny czerwiec. Bardzo lubię zapach róż jadalnych, po prostu wpycham nos do kwiatów i wdycham.
Porozmyśliwałam, ale z pominięciem obowiązków. Połaziłam po plaży i wzdłuż nadbrzeża - silny wiatr przesuwał mnie, kiedy szłam pomostem widokowym w stronę szarego morza. Po prawej port, do którego zawijają promy i statki wycieczkowe. Piasek, wszędzie piasek, nawiewany na deptak, w stronę domów i hoteli, piasek zatapiający kosze na śmieci.
Skorzystałam z gorącej kąpieli w wannie; doskonale się wtedy nie myśli. W szafce przy łózku znalazłam Biblię, która klasycznie otworzyła się na fragmencie o chodzeniu po wodzie.
Nie jadłam przez cały dzień, nie odczuwając głodu. Być może mój układ pokarmowy działa jak u mojego ojca pod koniec życia, kiedy, jak mówił, nie chciało mu się nawet otwierać gęby. Planowałam to podgonić rano śniadaniem; okazało się skromne, kawa średnia, a jogurt przeterminowany o tydzień. Wszelako przyjmuję to jako element życia, coś, co jest - bo jest. Staram się osiągnąć stan czystej, wolnej głowy i czasem, częściowo, udaje mi się nie mysleć zanadto i nie martwić.
Wróciłam w piątek. Stacja, z której chciałam odjechać, okazała się czynna tylko w weekendy. Oprócz mnie czekała tam tylko para Anglików. Wdaliśmy się w dłuższe rozważania o pociągach (ich braku), po czym się rozeszliśmy. Oni ze stacji Strand przeszli na stację Dorp, a ja na przystanek tramwaju. Po czym stwierdziłam, że nie ma sensu czekać na tramwaj linii 0 i płacić dodatkowo za bilet tramwajowy, gdy mam już bilet kolejowy na całą trasę. Poszłam zatem posiedzieć na plaży, gdzie wiatr wypędził mi z głowy wszelkie nadmiarowe myśli. Przeszłam powoli na stację Dorp (wieś), skąd pociąg zabrał mnie do Brugii. Z Brugii blisko juz było do Brukseli.
Zdałam sobie sprawę, że to był mój pierwszy taki wypad od lat. Bo pozmieniało się w świecie i nawet nie jestem pewna, czy można teraz cieszyć się luksusem oddalenia. Tu czy tam, na łeb spaść mi może ruska rakieta, ta świadomość wiele teraz znaczy.