O sobie, strona 30

Uporczywy upał zakończył się deszczem. Kiedy położyłam się spać, do moich uszu dotarł szum deszczu padającego na asfalt pod moim oknem. To kojące dźwięki, choć usnąć było mi trudno.

Dziś na dworcu kolejowym odkryłam ponad wątpliwość, że obowiązuje rozkład letni, i w efekcie nie ma na tablicy odjazdów mojego pociągu z 8.18. Jako że było mi zbyt chłodno, zamiast czekać 13 minut na nastepny pociąg, przeszłam na przystanek autobusowy i wsiadłam w wesoły autobus nr 21. Nie jest to optymalny wybór (a pospieszny mi uciekł sprzed nosa), ale lepsze to niż tkwić na chłodnej dworcowej ławce.

Na końcu trasy czekała mnie mała nagroda. Otóż wysiadłam przystanek wcześniej, żeby podejść pieszo te kilkadziesiąt metrów. I okazało się, że przed mijanym budynkiem rośnie duży krzew róży jadalnej, który (uwaga!) nadal kwitnie. Wsadziłam nos w dwa mięsiste, ciemnoróżowe kwiaty, żeby nacieszyć się tym obłędnym zapachem.

Jot bawił się wczoraj na urodzinach N., z którym przyjaźnią się od dwunastu lat, od przedszkola. Jot jest lojalny w przyjaźni, więc od lat trzyma się tej samej paczki chłopaków.

N. jest Katalończykiem, fanem Barcelony i urodziny zawsze świętuje w ten sam sposób: grając z grupką przyjaciół w piłkę nożną w hali. Jot zabrał ze soba futbolówkę Barcelony, korki, pieniążek dla jubilata i czekoladki dla jego rodziców.

Dziś napisała do mnie A., mama N., dziękując za ptasie mleczko, które im wczoraj Jot przekazał. Ptasie mleczko jest walutą, którą najwygodniej jest mi płacić znajomym w różnych krajów za wyświadczone nam przysługi (na przykład podwiezienie Jota na mecz itede).

Dziś nie wychodzę nigdzie. Przepraszam moją siłownię, ale nie dziś!

Po drodze mieliśmy próbę puczu - coup d'etat - w Moskwie. Czy to był teatr, czy rzeczywista zmiana, nie wiadomo.

Upał jest okrutny, rośliny na moim balkonie mdleją, więc częśto je podlewam i zasilam. Mam również bratki, które zakwitną za rok, chyba je komuś odddam, bo zimy u mnie nie przeżyją: nie mam ich gdzie umieścić.

Na obiad były kotleciki z kury, frytki i sałatka: na szczęście istnieją airfryery, to świetne urzędzenie, wszystko gotowe w dwadzieścia minut, bez rozgrzewania całej kuchni.

Rozpakowano wczoraj przytargane książki. Jest tam między innymi biografia Kory, którą już zdążyłam przerzucić. Rozczarowała mnie, ale czy mogło być inaczej? Natomiast jeden z cytatów został ze mną, bo uważam, że jest prawdziwy. Kora powiedziała mianowicie, że uwielbia czytanie, ale pisanie to męczarnia.

Burza było krótko, przedwczoraj, i sobie poszła. Dalej taplam się w upale i klnę na uderzenia gorąca. Poradzić na to wiele nie można. Przeglądam prognozy pogody: trochę poczekamy na ochłodzenie.

Pozamykałam moje rozmaite sprawy: studia, kursy, szkolenia - i pozostało mi tylko do napisania sprawozdanie roczne ze stanu doktoratu. Choć to jedna lub najwyżej dwie strony, ale rozmyślając o tym, marszczę czoło i stresuję się ogromnie. Niewielkie objętościowo zadanie urasta mi w głowie do rozmiarów góry. Tak już mam, że boję się oceny. Ale wejdę na tę górę.

Potrzebuję odpoczynku, urlopu, dobrego jedzenia i spokojnego snu.

Po akacjach i różach jadalnych zakwitły lipy i jaśmin. Dojrzała wiosna to taki czas, który chciałoby się zatrzymać nie tylko w obiektywie. Bo te zapachy są zniewalające. Niech zostanie na dłużej, na zawsze. Żyć w takim stanie byłoby łatwiej. Ale marzenie o wiecznej wiośnie to tylko marzenie. Co kwitnie, musi zwiędnąć, czasem dać owoc i zawsze umrzeć.

Dziś był piękny dzień, który niechby powtarzał się i 356 razy rocznie. Awansowałam i zdałam egzamin. Za mną mnóstwo wysiłku, we mnie - poczucie zadowolenia i lekkości mimo spoconego karku.

Upał, dalej jest z nami upał. Niebo bez chmur, lekki wietrzyk.