O sobie, strona 32

- Jak to jest mieć osiemdziesiąt lat? - pyta potencjalny zięć potencjalnego teścia w filmie "Nad złotym stawem". Starszy z mężczyzn, świętujący właśnie osiemdziesiąte urodziny (gra go Henry Fonda), odpowiada: - Tak jak czterdzieści lat, tylko dwa razy gorzej.

Bliżej mi do czterdziestu niż osiemdziesięciu, ale obawiam się, że się rozsypię. Kości nie pozwalają mi się obrócić bez bólu z boku na bok. Nie mogę swobodnie maszerować kilometrami, jak jeszcze rok temu. Nie mogę wykonywać precyzyjnych albo wymagających siły operacji rękami.

Dawniej mijało, teraz nie chce.

Z powodu wakacji zmienił się nie tylko rozkład jazdy tramwajów i pociągów. Zamknięto mi budynek, w którym pracuję. Ale zmiana wyszła mi na dobre: jeżdżę teraz do budynku, w którym pracuje Jo., moja siostra. Jest mi do niego o wiele bliżej - nie muszę się wcale przesiadać, po prostu wsiadam w tramwaj. Na miejscu mam piękne, czyste wnętrza i działającą kawiarnię z dobrą kawusią - jakże ja to lubię.

W przyszłym tygodniu nastąpi powrót do normy.

Doktor Y. chyba się nudzi w swojej podziemnej pieczarze, gdzie promieniuje niezdrowo aparat do RTG. - Proszę się wygodnie położyć. Badanie potrwa tylko dziesięć minut, a potem będzie pani wolna. Następne badanie pozwoli nam porównać wyniki. I tak, przy dziesiątym badaniu będziemy mieli dziewięć poprzednich wyników jako materiał porównawczy. Proszę pokazać, gdzie pani ma pępek. Znakomicie.

Wyniki przeczytałam po dwóch dniach, dowiadując się, że mam osteoporozę. Liczę sobie tylko 18045 dni życia, czyli statystycznie jest o wiele za wcześnie. Ale tak bywa u osób z zespołem Ehlersa Danlosa, którzy łatwiej tracą wapń i teraz trzeba jakoś zatrzymać rozpad moich kości.

Wypełzłam dziś na dwór, aby kupić worki na śmieci. Sklep był zamknięty, ale wyprawy nie uważam za nieudaną. Deszcz ustał, było ciepło, napotkałam białego kota sąsiadów (prawie wskoczył mi na ręce), a na skrawku ugoru subtelnie śpiewały koniki i świerszcze.

Wracając, kupiłam dobre lody.

Dalej leniwie przelewam się po mieszkaniu. Systematyzuję, co przywiozłam z wakacji. Otóż - makaron i sosy do spaghetti, puszki z sardynkami w oliwie, balsamy i kremy do ciała - konieczne na co dzień przy obrzęku limfatycznym, dezodoranty na cały rok, pasty do zębów, zeszyt do notatek, w którym robiłam zapiski, dwie butelczyny białego wina Marina Alta (pycha), drobiazgi z ceramiki, wachlarze jako prezenciki. Książki do hiszpańskiego, słownik i dwa tomy poezji, no i jeszcze okultyzm w Walencji.

Ale najbardziej lubię ugotować sobie ten makaron i zjeść go sobie z najprostszym sosem z pomidorów. Proste życie i proste jedzenie.

I piasek, mnóstwo piasku przywiozłam (choć już wszystko wyprałam i wysuszyłam).

Kiedy przyjechaliśmy do A. mocno opóźnionym lotem, nie dało się już zrobić zakupów (zapomniałam o sklepie SuperCorr, otwartym do 1.00!). Zakupy zatem zrobiliśmy dopiero w poniedziałek przed południem i nabyliśmy wówczas ciemny chleb. Ten chleb przetrwał całe 10 dni i nadal dał się zjeść - odkrawałam codziennie małą kromeczkę, polewając ją oliwą marki Carbonell. Mmmm.