O sobie, strona 1

Zmieniła się pora roku, a z nią pogoda. Tak to bywa. Jesień przyszła, usiadła w suchych liściach i tak posiedzi do grudnia. Jest chłodnawo, ale jeszcze żyjemy latem. 

W biurze zaczęli grzać, a ja pokasłuję.

Kasztany odsłaniają swoją krótkotrwałą urodę.

Jestem w tym kraju już całe piętnaście lat.

Czas płynie i bliżej mi już do pięćdziesiątych drugich urodzin.

Wysłałam z wakacji i po wakacjach kartki pocztowe, prezenciki. Tak bym chciała być pamiętana, ceniona. Zostawić ślad.

Jutro ostatni dzień mojego urlopu, postaram się nim powolutku cieszyć.

Skończyła się i druga obrona, wszystko poszło dobrze. Wystawiłam oceny, wylogowałam się i teraz próbuję zrelaksować. Zeszło ze mnie napięcie.

Poszłam nad wodę i przez dłuższą chwilę uważałam, że jest idealnie. Morze, powietrze, niebo - wszystko zajęło swoje miejsce.

Pierwsze trzy dni walczyłam z bólem stawów i mięśni, po czym przestałam walczyć i przeszło mi. Nie da się żyć w ciągłym napięciu. I nie warto.

Jutro nowy dzień i kolejna obrona pracy magisterskiej, w której uczestniczę jako "drugi czytający". To spore wyróżnienie, ponieważ chodzi o jeden z najlepszych uniwersytetów świata, który uważa mnie za członkinię grona pedagogicznego (jestem jego doktorantką).

Teraz sączę białe wino Bahia de Denia i rozmyślam o życiu.

Chciałabym jakoś zrealizować swój potencjał; zrobić coś dobrego, co będzie też z pożytkiem dla mnie samej. Chodzi o pracę. Na razie to się nie udaje. Trzeba się obronić, a potem... potem się zobaczy. Chcę wrócić do uczenia studentów, choćby i na zasadzie dodatkowej działalności.

Dzisiaj moczyłam się w morzu, kołysałam na falach i starałam nie myśleć za dużo.

Leżałam na ręczniku, łapiąc słoneczko i unikając oberwania piłką w łeb (w mojej bliskości kopali piłkę dwaj uroczy chłopcy).

Leżąc na ręczniku (z wizerunkiem suczki Bluey, psiej bohaterki australijskiej bajeczki), słuchałam w MP3 starej audycji radia KQED nt. covidu. Zdążyłam już zapomnieć, czym żył świat w 2020; wtedy właśnie słuchałam MP3 na plaży. Zapomnieliśmy już, jak strasznie wtedy było. Ledwo przeżyliśmy. Po alikantyjskiej plaży krążyli policjanci, mierząc odległość między ręcznikami (120 cm lub więcej).

Na niebie wisiały chmurki pierzaste, bardzo wysokie.

Trwa.

Szaleję z mopem parowym, efekt dość dobry.

Dziś pozbyłam się z pomocą pana A. wielu starych gratów, poduch, materaca, różnych odpadów składowanych od lat w piwnicy. Zleciłam ich wywóz na wysypisko i jest mi z tym bardzo lekko.

Zamówiłam nowy materac - miałam bowiem inwazję pluskiew, i od dwóch miesięcy nie byłam w stanie spać we własnym łóżku. Pluskwy zapewne przyjechały do mnie z Niemiec w maju - moja walizka podróżowała bowiem przez wiele godzin pociągiem w towarzystwie innych wesołych walizek...

Wszystko wyszorowane.

Jestem pa-dnię-ta.

Dobranoc.