O sobie, strona 33

Jako że w środy mam jedną z dwu możliwości robienia praktyk, pomknęłam wczesnym popołudniem do miasta L. Złapałam autobus innej niż poprzednio linii - nie było tłoku, mogłam uśiąść, za to trząsł się niemiłosiernie na drogach Flandrii. I miał prawie 50 przystanków. Na szczęście nie na każdym się zatrzymywał. No i dotarłam na czas.

Na zajęcia tłukłam się z tekturową tablicą i innym osprzętem - wolę mieć wszystkie niezbędne materiały, typowa choroba nauczyciela, który za wszystko płaci sam. Bon.

Zajęcia poszły całkiem dobrze, ale zużyły całą baterię, jaką miałam na dziś. Potrzebuję urlopu, najchętniej w słońcu.

Ten kończący się tydzień obfitował w niezwyczajne spotkania. Na przykład dziś - pewna wysoko postawiona osoba powiedziała, że kiedyś, kilka lat temu, pracując nad pewnym wielkim projektem, robiłam wspaniałą robotę. Powiedziała to publicznie, a ja podziękowałam.

Żaś parę dni wcześniej pewna bardzo ważna postać o międzynarodowej renomie powiedziała mi, że jestem dobra i czynię dobro.

Możliwe, że tak jest.

A jeszcze dodatkowo - mili sąsiedzi mają małego pieska. Trochę płacze, gdy zostaje sam, ale jest chodzącą słodyczą. Przemiły w dotyku.

Żeby nie było tak słodko - parę rzeczy się nie udało, np. nie dotarło do mnie zamówienie od dostawcy świeżych produktów żywnościowych. A kiedy się znalazło, to bez tłustego, niepasteryzowanego mleka (do pysznego, nowo odkrytego muesli i granoli) i bez grzybów shiitake (które mają mnie uchronić przed demencją). Akurat na tych produktach zależy mi najbardziej, cóż...

Dziś wracałam do domu w połowie dnia roboczego. Krocząc obok poletka, tuż za przystankiem tramwajowym, usłyszałam skowronka.

Nie słyszałam śpiewu skowronków od 2016 roku. Podobno wymarło 90% ich populacji.

A jednak jest nadzieja, jest nadzieja. Może przetrwamy i my, i skowronki.

W tramwaju czasem widuję panią, która wygląda jak Zo. Jako że Zo. nie żyje od ponad dwóch lat, jest to dla mnie zawsze odrobinę dziwne.

Ostatnio, dwa razy, to mnie zdarzyło się wsiąść do tramwaju, którym już jechała pani wyglądająca jak Zo. I za każdym razem - także wczoraj - ona spojrzała na mnie, jakby widziała ducha.

Może jej umarł ktoś, kto wyglądał ja.

Zo., tęsknię za tobą, ale wiem, że twoja energia jest blisko, w twoich listach, które często czytam. Wiem, że mnie wspierasz i we mnie wierzysz. A ja ciebie pamiętam.

A ja bez energii. Z dobrych rzeczy - świeciło dziś ładne słońce, a do tego mieliśmy aż 4 stopnie mrozu. Dzień coraz dłuższy.