O sobie, strona 27

Upał doskwiera niemożliwie, jest bowiem bardzo parno. Upał w połączeniu z menopauzą to jatka. Nie polecam - strugi potu spływają po plecach, ubranie lepi się do skóry, nogi puchną. Dno po prostu.

Taka to jesień życia ekskobiety.

PS. Rysunek jest mylący - nie możesz zrobić wszystkiego. Poznanie swoich ogranczeń to oznaka mądrości.

PS'. Zanim skończyłam pisać tę notkę, rozpadał się deszcz. Może schłodzi trochę rozgrzane mury. Wszystko teraz paruje.

W powietrzu widać jesień, choć jeszcze nią nie pachnie. Świeżo pęknięty kasztan - jeszcze przede mną.

Poszłam dziś do placówki medycznej na kolejne prześwietlenie. Dostałam potężną fakturę i wyjaśnienie radiologa, że mam artretyzm, "to typowe u kobiet w pewnym wieku, kiedy spada poziom hormonów".

Ledwo się człowiek ruszy z domu, zaraz mu coś zdiagnozują. Fakt, boli mnie wszystko.

Na pociechę - mam nad sobą bezchmurne niebo z księżycem.

Kilka dni temu dopadł mnie kryzys. Wzięłam lek używany w leczeniu osteoporozy, jak ulotka przykazała, i doznałam tam właśnie opisanych skutków ubocznych. Ominął mnie refluks, ale dopadły mnie bóle kostne i stawowe. Bolał mnie każdy, nawet najmniejszy staw. Siedziałam w pracy, niezdolna do ruchu, patrząc tępo w monitory, w bardzo ponurym nastroju. Jak teraz będzie? Boli mnie każdy ruch: stopy, dłonie i żebro z lewej strony. I ciśnie mnie głowa.

Na drugi dzień przestała mnie boleć głowa, stwierdziłam, że dam radę. Ale po prawdzie, to nie mam wyboru. Praca, życie, Jot, koty - trzeba to jakoś utrzymać i ogarnąć; muszę być na chodzie.

Może zmienią mi lek na taki, który bierze się w szpitalu raz na sześć miesięcy.

Osteoporoza to suka. Badajcie się. EDS to porażka. Diagnozujcie się, jeżeli macie giętkie stawy i luźną skórę.

Rozmawiam z Jo., siostrą.

- Dzieci to zło.

- Złoto.

Obie opinie są uprawnione.

Mimo zmęczenia (fizycznego) doceniam i widzę, ile rzeczy udało mi się zrobić. Od roku 2021 do dziś - cztery kierunki studiów, dwa już skończone, równolegle do etatowej pracy, która wymaga dojazdów i wysiłku mentalnego. Zmiana pracy na bliższą sercu, pierwszy awans zawodowy. W nowej pracy jestem dostrzegana; częścią tego jest potencjalna zmiana stanowiska w niedalekiej przyszłości, a do tego konieczny jest nowy język, w tym wypadku akurat bułgarski.

Po intensywnym kursie tej wiosny ja i moich pięcioro kolegów czekaliśmy na ogłoszenie kontynuacji. Wczoraj jednak przyszła wiadomość, że kontynuacji nie będzie. Jako argumenty podano, standardowo, kwestie kosztów, dostępności nauczyciela oraz niedostatecznej liczby zgłoszeń chętnych do nauki. Żaden z tych argumetów mnie nie przekonał. Niewiele myśląc skrzyknęłam kolegów i każde z nas błyskawicznie zgłosiło swoje rozczarowanie drogą mejlową swojemu szefowi.

Dziś już uzyskaliśmy zapewnienie, że kurs oczywiście będzie, że wiadomość była wynikiem błędu.

Powiedzmy, że kupuję to wyjaśnienie. Najważniejsze, że będziemy dalej uczyć się nowego, pięknego języka z panią Ż.

Oto, jak skuteczna jest Polka, kiedy musi: wstaje, pije kawę i wznieca powstanie w intencji kontynuacji kursu językowego.

Języków nigdy dość. Zwłaszcza, że bułgarski ma tak piękne słowa jak bakszisz (napiwek) i pocziwka (przerwa). Chociaż trochę się obawiam, że poświęcone nauce wtorki i czwartki będą bardzo intensywne; w ubiegłym semestrze zdarzyło mi się doświadczyć tuż po zajęciach całkowitego wyczerpania umysłowego.