O sobie, strona 25

Zostawiłam zajęcia, które sprawiały mi radość, ale i obciążały ponad miarę, to znaczy uczenie języka uchodźców wojennych.

Z nadmiaru bodźców zaszwankowała mi pamięć, bo nie mogę się zregenerować. No chyba że to już starcza demencja.

Mam urlop, staram się uprawiać powolne życie.

I wspominam śnieg, który stopniał, bo wróciła wieczna wiosna.

Moja doczesna forma jest na równi pochyłej. Jestem pozbawiona energii i nie chce się polepszyć. Dziś po raz pierwszy w historii studiowania (która dla mnie zaczęła się w 1993 roku) nie przygotowałam i nie wysłałam na czas zaliczenia. No cóż, doślę później. Czasem ma się pustkę w głowie i tyle.

Postanowiłam zmniejszyć liczbę zobowiązań. Przestanę wieczorami dawać lekcje. Czas i siły nie chcą się mnożyć.

Rano zbudziły mnie głodne koty. Do chwili pobudki miałam jeszcze kwadrans, ale nolens volens wypełzłam z wyrka na bolących stopach, nasypałam przygłupom chrupek i wlazłam do wanny. Umyłam szybko łeb, wytarłam z grubsza i poszłam do kuchni pić kawkę. Przy konsumpcji kanapki towarzyszył mi najmłodszy, nienażarty kot (był pasztet drobiowy).

Kiedy już wyschłam i wyszorowałam zęby, przyjechała taksówka i pomknęliśmy na lotnisko. Gdzie odbierałam Jota.

Pogoda była średnia - od tego uzależniałam zamowienie taksówki. Mam poczucie winy, wydając bezsensownie pieniądze. (Wcale nie! Wcale nie bezsensownie! Oszczędzam czas, nie czekam w chłodzie na przystanku - dzisiaj niedziela, autobusy jeżdżą rzadko).

Tym razem poszło gładko i płacąc, nie zgubiłam karty. Co mi się przydarzyło w grudniu.

Jot przyleciał i jest. Za oknem zero, czyli zimno jak na tutejsze warunki.

A mnie jest trudno, by pamiętać o przyjemnościach, udogodnieniach, a nawet rehabilitacji, której potrzebuję na co dzień - coś jak z tą taksówką, po cichu uważam, że to zbytek. Dużym wysiłkiem zdobyty aparat do masażu limfatycznego powinien warczeć codziennie. Balsam do ciała - powinnam nim smarować skórę po masażu - leżał sobie w koszyczku koło łóżka od miesięcy, kiedy szczęśliwie znalazłam go podczas porządków. Dobrze się stało, bo niedługo traci ważność, a to porządny balsam, i nie był raczej tani.

I tak trójeczka zmieniła się w czwóreczkę. Posiedziałam sobie samotnie, patrząc przez okno.

W tym roku czeka mnie dużo roboty, matura i wybór studiów przez moje duże już dziecko. Tłumaczyć książki o getcie warszawskim już nie będę, bo ktoś to zrobił, i super: A my nie jesteśmy wybawieni

A rok ten zacznę od złożenia regału na książki. Czeka od listopada.

Najlepszego!

"Ale nie jest całkiem źle."

Wpółleżę pod kocem z francuskiej wełny. Najadłam się świątecznej sałatki i jest mi dobrze. W mieszkaniu ciepło. Koty w większości śpią. Za ścianą Jo., coś czyta albo czegoś słucha. Na kuchennym stole płonie świeca w intencji samego dobra. Jeden z kotów  chłepcze wodę. Natomiast za oknem trwa armagedon: pozioma mżawka i wiatr, za to temperatura wiosenna. Dlatego od dwóch dni nie wystawiam nosa na dwór.

Podsumowując rok, nie mogę się nadziwić, jak dobrze się wszystko potoczyło. Dostałam pierwszy w zawodowym życiu awans, tuż przed pięćdziesiątką. Zawsze to radość i duma. Dostałam (kilka dni temu) oficjalne gratulacje w związku z moją dodatkową działalnością na rzecz Europy. Uczę się nowego języka. Robię rzeczy ważne albo potrzebne. Zajęłam się też na powrót tłumaczeniami - książek o zagłębiowskich Żydach, jedno już rozpowszechniłam. Sprawdziłam się w dwóch konkursach, pomogłam kilku osobom poradzić sobie z ich egzaminami. Skończyłam z bardzo dobrym wynikiem studia podyplomowe i zaczęłam następne. Zapisałam się oficjalnie i rozpoczęłam studia doktoranckie na jednym z lepszych uniwersytetów Europy. Lepiej lub gorzej nadążam za codziennością. Mam dziecko w klasie maturalnej - radzi sobie dobrze. Dwa razy urządziłam sobie wakacje nad morzem. Mam przyjaciół.

Napracowałam się i teraz o d p o c z y w a m.

Jej! Ziemia kończy kolejny obrót wokół Słońca; nie mam na co narzekać. Dzięki, dwa tysiące dwudziesty trzeci!