O sobie, strona 24

Pada sobie od dwóch dni. Rano w płuca wciągam rześkie powietrze i idę w świat cały. Jest przyjemnie chłodno, a nawet można lekko zmarznąć, więc lepiej spać przy zamkniętym oknie.

W pracy dziś wystąpiłam z prezentacją podczas pewnego spotkania. Zawsze jest to dla mnie potężny stres; nie zmienia się nic mimo upływu lat i treningu, jaki życie mi zgotowało. I tak, na godzinę przez wystąpieniem, z nerwów byłam zmuszona pobiec do ubikacji w wiadomej sprawie. Śmiech mnie ogarnął: stara kobieta, a jak małe dziecko. Potem, kiedy już mówiłam  do mojego grona słuchaczy, umysł tradycyjnie zaćmiewała mi mgła mózgowa, język kołowaciał, a słowa uciekały. Oczywiście dałam radę, byłam przygotowana i tak dalej, tym niemniej fascynująco przedziwne jest, jak bardzo mnie, po dziesiątkach lat, stresują takie zwyczajne sytuacje. Nie cierpiałam zawsze egaminów ustnych; wychodząc z nich, miałam wrażenie, że zrobiłam z siebie debilkę.

Ale tak o sobie nie można mówić.

Zrobiłam, co mogłam, najlepiej jak w danej chwili mogłam. I już. Jestem z siebie za-do-wo-lo-na.

Kiedy wyszłam z pracy i stanęłam na przystanku, obok mnie przejechał samochód z rejestracją zawierającą skrót, który przypadkiem oznacza miejsce, gdzie pracuję.

Wychodząc z domu z kotem, w drodze na szczepienie w słoneczny dzień weekendu. Nie przewidując toku wydarzeń. A tu za rogiem zaskoczenie.

Na wysokości garażu zatrzymuje się samochód na francuskich numerach, którego kierowca o urodzie filmowej (co jest premią) zagaduje mnie:

- Przepraszam, szukam merostwa (la mairie).

Przez sekundę usiłuję zrozumieć, o co chodzi, zaskoczona nietypowym słowem, po czym wskazuję mu drogę do urzędu miasta (la maison communale). Dziś sobota, zatem jedzie pewnie na ślub. To kilkadziesiąt metrów stąd.

- Dziękuję pani (je vous remercie, madame)!

Oto kultura francuska, voila!

Sobota zaczęła się więc pięknie: od zdobycia przeze mnie łupu językowego. To, co dla Francuzów jest mairie, dla Belgów jest maison communale - domem gminnym. Nasz ratusz jest słowem niemieckim; krakusy chodzą do magistratu, więc ja używam neutralnego urzędu miasta.

Sił nie odnaleziono - szukam dalej. Jest chłodniej, ale wilgotność sięga 90%. To dla mnie za dużo.

Robię malutkie rzeczy pomału i z wysiłkiem.

Upał doskwiera niemożliwie, jest bowiem bardzo parno. Upał w połączeniu z menopauzą to jatka. Nie polecam - strugi potu spływają po plecach, ubranie lepi się do skóry, nogi puchną. Dno po prostu.

Taka to jesień życia ekskobiety.

PS. Rysunek jest mylący - nie możesz zrobić wszystkiego. Poznanie swoich ogranczeń to oznaka mądrości.

PS'. Zanim skończyłam pisać tę notkę, rozpadał się deszcz. Może schłodzi trochę rozgrzane mury. Wszystko teraz paruje.

W powietrzu widać jesień, choć jeszcze nią nie pachnie. Świeżo pęknięty kasztan - jeszcze przede mną.

Poszłam dziś do placówki medycznej na kolejne prześwietlenie. Dostałam potężną fakturę i wyjaśnienie radiologa, że mam artretyzm, "to typowe u kobiet w pewnym wieku, kiedy spada poziom hormonów".

Ledwo się człowiek ruszy z domu, zaraz mu coś zdiagnozują. Fakt, boli mnie wszystko.

Na pociechę - mam nad sobą bezchmurne niebo z księżycem.