O sobie, strona 19

Zbliżając się do pięćdziesiątki, zmuszona jestem - przez magię tej liczby oczywiście - popatrzeć wstecz (retro...) i coś tam podsumować.

Wysłuchałam tego: Katarzyna Miller u Karola Paciorka i tak sobie rozmyślam o doświadczeniu i życiu.

Na oczkach pamięci - takiego mentalnego sitka - osadzają się różne grubsze rzeczy, i one są w dużej mierze złe. Dlatego próbuję je regularnie czyścić. Oddycham wtedy świadomie i dedykuję swoje malutkie życie kosmosowi, którego jestem pyłem i okruchem.

Nie wyszło i nie udało się tym razem - nie będzie postępu/awansu zawodowego. Zrobiłam, co mogłam. Naczekałam się na wyniki.

Trudno, jest jak jest. Inaczej być nie chce. Tyle pracy i... Bywa.

Wczoraj, po tym, jak wysiadłam z autobusu, który zawiózł mnie do dzielnicy E., czyli do pracy, napotkałam na chodniku dziarsko pełznącego ślimaka zatoczka. To bardzo wczesna pora jak na ślimaki.

Tydzień minął, znowu wsparłam się jednodniowym urlopem. Teraz weekenduję.

Wczoraj, do późna, pisałam  i poprawiałam teksty o poezji. Nawet dość zadowolona, choć do całego rozdziału mam jeszcze daleko.

Wzięłam wolne. Dziś tłusty wtorek i słońce. Zrobiłam listę rzeczy do zrobienia: to niemożliwe.

Pewnie powinnam zawiesić kolejne zobowiązania. Ale waham się, może uda się wycisnąć coś z siebie i z zakamarków mózgu (napisać kolejne prace zaliczeniowe). Ale nie mam czasu na poezję. Zasypiam z nią, ale nie piszę o niej. A raczej piszę i bez końca poprawiam.

Kiedy człowiek zdaje sobie sprawę, że nie starczy czasu na wszystko, to się chyba nazywa dojrzalość.

Ale tęsknię za moimi lekcjami z dziewczynami z Ukrainy. Dawały mi one poczucie sprawczości like no other.