O sobie, strona 17

Tydzień minął, znowu wsparłam się jednodniowym urlopem. Teraz weekenduję.

Wczoraj, do późna, pisałam  i poprawiałam teksty o poezji. Nawet dość zadowolona, choć do całego rozdziału mam jeszcze daleko.

Wzięłam wolne. Dziś tłusty wtorek i słońce. Zrobiłam listę rzeczy do zrobienia: to niemożliwe.

Pewnie powinnam zawiesić kolejne zobowiązania. Ale waham się, może uda się wycisnąć coś z siebie i z zakamarków mózgu (napisać kolejne prace zaliczeniowe). Ale nie mam czasu na poezję. Zasypiam z nią, ale nie piszę o niej. A raczej piszę i bez końca poprawiam.

Kiedy człowiek zdaje sobie sprawę, że nie starczy czasu na wszystko, to się chyba nazywa dojrzalość.

Ale tęsknię za moimi lekcjami z dziewczynami z Ukrainy. Dawały mi one poczucie sprawczości like no other.

A ja zawsze głodna wolnego czasu.

Jest ciepło, ja cały weekend spędziłam na nauce.

Ciekawe, wczoraj z dużą przyjemnością przez osiem godzin słuchałam o rachunkowości. Niegdyś bowiem z zaangażowaniem tłumaczyłam bilanse i sprawozdania, zdumiona, że tak lubię te zagadnienia. Kiedy to było? W czasach przedunijnych.

Lubię poezję i lubię zagadnienia z zakresu rachunkowości. Nie wiem, jak to się łączy, ale jakoś widać tak.

Dziś przez cały dzień słuchałam o narzędziach pomiaru funkcjonowania przedsiębiorstwa. Nie dla mnie olbrzymie firmy, ale za to słyszałam wyraźnie, że prowadzący (mówiąc po francusku) wymawia dziąsłowe "t" i "d". Bardzo ciekawe. Nie wiedziałam, że tak można.

Podsumowując tydzień roboczy: jestem nadal bardzo zmęczona. Nic mi nie pomogła środa na zwolnieniu. Tyle że zdołałam poodkurzać i sprzatnąć; robot sprzatający nadal w naprawie. Regeneracji cielesno-duchowej nie zaznałam.

Naprawdę zawodzi mnie pamięć i umysł w ogóle, więc obawiam się, że moja edukacja poważnie na tym ucierpi.

Wstecz spoglądać - nie chcę. Od zawsze chciałam uniknąć dwóch rzeczy: życia wspomnieniami dawnej świetności oraz stania się parodią samej siebie. Tego się trzymam.