świat, strona 20

"Nie! Bądź dużym chłopcem, a wtedy będziesz mogł mieć swoją kolekcję kamyków. Kiedy przestaniesz pakować piasek do buzi".

Tak dziś mówił pewien tatuś do łkającego malucha, wołając jednocześnie jego starszego brata.

Po akacjach i różach jadalnych zakwitły lipy i jaśmin. Dojrzała wiosna to taki czas, który chciałoby się zatrzymać nie tylko w obiektywie. Bo te zapachy są zniewalające. Niech zostanie na dłużej, na zawsze. Żyć w takim stanie byłoby łatwiej. Ale marzenie o wiecznej wiośnie to tylko marzenie. Co kwitnie, musi zwiędnąć, czasem dać owoc i zawsze umrzeć.

Dziś był piękny dzień, który niechby powtarzał się i 356 razy rocznie. Awansowałam i zdałam egzamin. Za mną mnóstwo wysiłku, we mnie - poczucie zadowolenia i lekkości mimo spoconego karku.

Upał, dalej jest z nami upał. Niebo bez chmur, lekki wietrzyk.

Vague de chaleur nadal jest z nami.

Właściwie nie wiem, jak się ubierać. Wczoraj poszłam do pracy na letniaka, w sandałkach i bez podkolanówek uciskowych, i to był błąd. Dzisiaj je założyłam. Owszem, jest w nich jeszcze goręcej, ale człowiek niespuchnięty to człowiek mniej zmęczony. Wilgotność dalej jest niska i tylko dlatego da się znieść temperatury powyżej trzydziestu stopni.

Leżę sobie w łóżeczku, od otwartego okna czuję lekko już schłodzone powietrze. Pod oknem miękki asfalt szumi od opon nielicznych samochodów, które akurat uparły się przejeżdżać nasza ulicą. Samochody w upalny dzien to nic - dziś na przystanku tramwajowym ktoś palił papierosa, bezwstydnie dmuchając dymem dokoła. Bywają twardziele na tym świecie, mnie zbija z nóg byle upał.

Próbuję się opierać złym chwilom, w których mózg mi paruje. Jeżdżę metrem z żółtym segregatorem pod pachą; mam tam notatki z kursu językowego. Nawet coś czytam w ruchu, powtarzam, uczę się. Pamięc mi słabo działa, ale się nie poddaję.

Nie cierpię zimna - mam wiecznie zimne stopy - ale w tej chwili panuje upał. W Belgii jest jak w Hiszpanii i to nie jest norma.

Podlewam balkonowe rośliny dwa razy dziennie.

Nie jest normalnie, ale jest pięknie. Na niebie żadnej chmury, słońce wylewa się na suche ulice i liże ludziom karki oraz nosy. Jot był dziś na basenie; jego klasa ćwiczy do triatlonu. Wrócił po kilku godzinach z lekką opalenizną, na karku właśnie.

Kwitnący właśnie jaśmin i dzika róża z gorąca zamykają kwiatostany i omdlewają.

Powietrze jest mało wilgotne i dlatego dobrze znoszę temperatury około trzydziestu stopni. Przypomina mi to dziecięce czasy w Polsce, na południu, w klimacie kontynentalnym.

Spotkałam się dziś w restauracji na obiedzie z J., było tak gorąco, że - niczym zwierzęta - wypiłyśmy dwa litry wody.

Wczoraj opuściła nasz wymiar Tina Turner, kobieta-elektrownia, która miała głos jak jedwab i plusz, a jednocześnie niczym nóż krojący szkło. Jej talent, energia i piękno czyniły ten nasz wymiar (świat) lepszym przez wiele lat.

Znaliśmy wszyscy jej sceniczną personę: olśniewającą, seksowną, wspaniale śpiewającą i tańczącą kobietę-feniks, którą straszne przeżycia jeszcze wzmocniły.

Od wczoraj zastanawiam się, jaka była prywatnie Anna Mae. Myślę, że jeżeli w ogóle jesteśmy w stanie zajrzeć pod warstwę tej kreacji, możemy to zrobić za pośrednictwem piosenki "Nutbush", której tekst Anna/Tina napisała:

Na pole chodzisz w dni powszednie

Piknik urządzasz w święto pracy

Na miasto chodzi się w soboty

Ale w niedzielę do kościoła

To właśnie Nutbush.

Od tego własnie uciekła i zapewne do końca nosiła to w sobie.