O sobie, strona 9

W czwartek się przepracowałam. Poproszona, zaoferowałam komuś pomoc, co skończyło się po dwóch godzinach z okładem. Odmeldowałam się o dwudziestej. Przekroczyłam granice swojej wytrzymałości i odchorowałam to - byłam klapnięta prze cały piątek.

Nie chcę tak więcej robić, bo było to dalekie od terminu "zrównoważone". Co oznacza, że nie można tak ciągnąć.

Coraz częściej je widuję. Na początku lutego, kiedy odwiedziła mnie Ka., drogę przebiegł nam lisi rudzielec, uciekający w pola. Potem, kiedy jechałam tramwajem, którego tor wiedzie przez swoisty wąwóz, na którego ścianach widać wśród rzadkich drzew niejedną lisią norę, widziałam, jak taki rudzielec właził do swojego domku w środku dnia.

Lubię tramwaje, tyle obserwacji można w nich poczynić. Tydzień temu, kiedy jechałam do centrum handlowego, do tramwaju wszedł młodzieniec w typie Boba Marleya, urody uderzająco niezwykłej. Którą ukrywał trochę, gapiąc się w telefon.

Podobnego młodzieńca, choć o jaśniejszej cerze, spotkałam wczoraj w sklepie, gdzie zwykle kupuję litrowe jogurty. Siedział w sąsiedniej kasie. W ogóle - wszyscy tacy piękni i bezczelnie młodzi tej wiosny.

W tym tygodniu szłam sobie do centrum na piechotę i obserwowałam rejestracje samochodów. Były imponujące jako logiczny ciąg, bo wyglądały tak: LUJ (czyli niechlujny odpad), FEO (brzydki), FUJ (wiadomo) i wreszcie FSB (takie czasy!). Co za seria. Z drugiej strony - ja wszędzie widzę znaki.

Dziś Ziemia dla mnie obróciła się po raz kolejny i weszłam w pięćdziesiąty drugi rok życia. Nie sądziłam, że aż tyle uda mi się zapisać w moim dzienniku podróży. Uważam to za osiągnięcie, zwłaszcza że wewnętrznie mam lat pięć albo maksymalnie dziewiętnaście.

Życzę sobie zdrowia i mnóstwa pieniędzy.

Zakończyłam wczoraj uczestnictwo w egzaminach zewnętrznych - i to na dłuższy czas, może na zawsze. Nie chce mi się wyrzucać energii w błoto, przeżywać napięcia i stresu, które raczej nie przyniosą - jako niby inwestycja - większego efektu. Bo w moim wieku długo trwa regeneracja, więc czasem żałuję, że czegoś się podjęłam. No ale zrobiłam, co obiecałam.

Jutro sobie będę powolutku robić sobotnie rzeczy, a w niedzielę - niedzielne. A teraz odpoczywam pod kocem i kołdrą, sącząc białe hiszpańskie wino.

Ach, i jeszcze: dziś zaćmienie księżyca, i nawet widać jego tarczę u nas, znaczy nie pada.

Wczoraj przyszło do nas słońce z całą tą otoczką - kwitnącymi drzewami owocowymi, krokusami, obrzękłymi od soku pączkami na gałęziach i pijanymi od snu, buczącymi w powietrzu trzmielami.

Tradycyjnie poszłam po zakupy, potem do fryzjera zrobić sobie loki.

Tramwaje jeździły gęsto, jak w dzień powszedni, i dojechałam na przystanek Chien Vert (Zielony Pies) dużo za wcześnie. Znalazłam salon, cofnęłam się i usiadłam na ławce w słoneczku.

Było cudnie, ciepło. Siedziałam na tyłach urzędu gminy w P. i zalały mnie wspomnienia. Mieszkałam w tej gminie przez sześć lat. Mają tu salę koncertową, gdzie kilka lat temu obejrzałam popisy mojego dziecka, tańczącego ze swoją klasa na zakończenie nauki w szkole podstawowej...  W kolejnych latach dwa koncerty BJ Scott. W urzędzie mieści się też biblioteka gminna - chodziliśmy tam z Jotem. Siadał sobie w wielkim fotelu z komiksem z łapkach i zagłębiał się w historie... Niedaleko stąd miał też zajęcia z rysunku. Pamiętam, jak biegłam z językiem do ziemi, żeby zdążyć go na nie zapisać w godzinach pracy miejscowej szkoły... To było całkiem niedawno, a ja tęsknię za tymi czasami i widzę ogrom mojego oddania jedynemu dziecku, które dziś jest już dorosłe.

W piątek, bardzo późno, drużyna Jota wygrała 10:3 z Hoeilaart. Świętowali potem w barze szybkiej obsługi do północy; w efekcie poszłam spać około pierwszej. Bo czeka się zawsze na powrót dziecka, nawet dorosłego.

Wielcy tego świata zapowiadają złe wydarzenia w perspektywie dwóch-trzech lat. Wojna (światowa) ante portas.

"W Polsce zawsze były trzy stany: przedwojenny, wojenny i powojenny," pisał poeta Miron Białoszewski, cywilny weteran drugiej wojny światowej.

Mając to na uwadze, zastanawiam się, co robić w razie czego.

Jestem dość daleko od Polski, ale przecież wojna ma mieć zasięg światowy - dokąd uciekać? Dawniej myślałam o Kanadzie, ale w obliczu butnych zapowiedzi aneksji tego kraju przez wielkiego sąsiada, straciłam trochę rezon. Może Hiszpania? Może dalej? Rodzina Marusi Cygler, żydowskiej dziewczynki, o której wielokrotnie pisałam, miała podobno paszporty Hondurasu, niewykorzystane niestety.

Europa jest najlepszym na świecie miejscem do życia, ale ta równowaga jest tak delikatna.

Wracam dziś z kina, z seansu oskarowej animacji "Flow". To historia czarnego kota, który - wraz z kilkoma innymi zwierzętami - ratuje się w łodzi przed tajemniczą wielką powodzią. To świat bez ludzi, ale nadal z artefaktami naszej cywilizacji: łodziami właśnie, budynkami, rzeźbami...

Katastofa nadciąga bez wątpienia, a ja jestem drobinką w jej obliczu. I mam zamiar ratować moje stado.

Flow