O sobie, strona 36

Dziś wracałam do domu w połowie dnia roboczego. Krocząc obok poletka, tuż za przystankiem tramwajowym, usłyszałam skowronka.

Nie słyszałam śpiewu skowronków od 2016 roku. Podobno wymarło 90% ich populacji.

A jednak jest nadzieja, jest nadzieja. Może przetrwamy i my, i skowronki.

W tramwaju czasem widuję panią, która wygląda jak Zo. Jako że Zo. nie żyje od ponad dwóch lat, jest to dla mnie zawsze odrobinę dziwne.

Ostatnio, dwa razy, to mnie zdarzyło się wsiąść do tramwaju, którym już jechała pani wyglądająca jak Zo. I za każdym razem - także wczoraj - ona spojrzała na mnie, jakby widziała ducha.

Może jej umarł ktoś, kto wyglądał ja.

Zo., tęsknię za tobą, ale wiem, że twoja energia jest blisko, w twoich listach, które często czytam. Wiem, że mnie wspierasz i we mnie wierzysz. A ja ciebie pamiętam.

A ja bez energii. Z dobrych rzeczy - świeciło dziś ładne słońce, a do tego mieliśmy aż 4 stopnie mrozu. Dzień coraz dłuższy.

Dowiedziawszy się, że nie będę w tę środę uczyć młodziaków, odczułam pewną ulgę. Lubię te wyjazdy, ale męczą mnie okrutnie. O czym przekonuję się post factum, kiedy wieczorem odcina mi zasilanie. (Kto odcina? Old age, zmęczenie).

Jak tak dalej pójdzie, skompletuję wymaganą liczbę godzin w kwietniu. Ech.

Ale za to mam wolny środowy wieczór.

Trochę dokucza mi gardło. Wstałam o 8.00 - Jot wychodził na dodatkowy mecz w wyższej kategorii wiekowej - i potem o 11.00. Niby odespałam tydzień, ale wstając, czułam się jak bardzo stara osoba. Bardzo stara i niewyspana.

Obejrzałam "Czarne chmury" w hołdzie Leonardowi Pietraszakowi, który nas a quitte kilka dni temu.

Drużyna Jota przegrała 1:10. To o tyle znaczące, że grał przeciwko swojemu dawnemu klubowi, który nie potraktował go dobrze na odchodne.

Dzień dziś bardziej wiosenny. Piszę te słowa jak zwykle pod kołdrą, wspiera mnie kot Lola, znajda z Dworca Południowego. Jest mi ciepło, a to jest kluczowe, bo nie cierpię marznąć i moknąć.