O sobie, strona 16

Dziś popadało i zmoczyło mnie. Poszłam na przystanek, a stamtąd zjeść w barze uczęszczanym przez młodzież.

Deszcz tworzył bańki na kałużach. Jak są bańki, to będzie padało długo, mówiła babka.

Zjadłam, popijając cappuccino. Po czym skoczyło mi gwałtownie tętno: przekroczyłam swój limit kaw na ten dzień (dwie).

Siedziałam sobie, zupełnie anonimowa, z książką.

Wpółleżąc na łóżeczku, na nowym materacu ufundowanym mi przez Jo.

Okno mam otwarte, żeby wpadał miły chłodek. Rzecz jednak w tym, że prócz lekkiego wiatru wpada i szum przjeżdżających samochodów. Dokąd ci ludzie jadą? Świętować, nie przemieszczać się. Szczególnie drażnią mnie ciche elektryki, ich szelest na asfalcie...

Jest ciepło, przydałby się deszcz, o którym od dwóch dni głosi aplikacja pogodowa. Na balkonie bratki wytworzyły nasiona; podobno to rzadka rzecz. Będę mogła je wysiać w przyszłym roku.

Usiłuję pisać rozdział drugi, ale jak zwykle pisanie idzie mi powoli.

U mnie drugi długi weekend, tym razem zielonoświątkowy.

Ponieważ znowu pada, zajmę się czymś naukowym. Pierwszą część pracy (wstęp) wysłałam już promotorowi, teraz muszę dokończyć cały rozdział. Odpisał i w efekcie umówiliśmy się na konsultacje na początku czerwca. Dlatego spróbuję się zmotywować i dokończyć, ile się da.

Jot dzisiaj bronił przed komisją napisanej w kwietniu pracy kończącej naukę w liceum. Trochę pomogłam mu koncepcyjnie przy slajdach i streszczeniu, a potem kilkakrotnie wysłuchałam samej prezentacji. Mówił mi, że poszło dobrze, i ja mu wierzę. Wyniki będą później.

Jestem zupełnie wykończona, choć nie zrobiłam wiele. Wokół mnie chrapią, leżąc, koty; zaraz pójdę spać i ja.

Nienawidzę wstawać rano.

Nienawidzę rozmawiać przez telefon.

Nienawidzę rozmawiać o niczym.

Nienawidzę długiego stania.

Nienawidzę hałasu.

Nienawidzę mieć mokro w butach.

Nienawidzę czekania.

Nienawidzę gotować i w zasadzie też jeść.

Nienawidzę okularów, chociaż noszę je od 35 lat.

Nienawidzę bezinteresownego chamstwa.

Nienawidzę ogórków w occie.

Nienawidzę pisania.

Czas płynie, bo taką ma naturę.

Pogoda robi wszystko, żebyśmy się nie nudzili: zmienia się co kwadrans, przy czym jest raczej zimno.

Mam dużo pracy w pracy, a dodatkowo zaangażować się trzeba w działalność fundacji, którą wspieram. To oczywiście mój wybór, robię, bo chcę. Bo to ma sens.

Teraz szukam determinacji, żeby pójść na deszcz i wiatr - poćwiczyć.

Szkoda, że ten blog zaczyna wierzgać i nie mogę publikować więcej zdjęć. Bo kwitną kasztany.

PS. Poćwiczyłam, nie zmoczył mnie deszcz. Za to usiadłam na mokrym urządzeniu i... wiadomo.