świat, strona 6

Wielcy tego świata zapowiadają złe wydarzenia w perspektywie dwóch-trzech lat. Wojna (światowa) ante portas.

"W Polsce zawsze były trzy stany: przedwojenny, wojenny i powojenny," pisał poeta Miron Białoszewski, cywilny weteran drugiej wojny światowej.

Mając to na uwadze, zastanawiam się, co robić w razie czego.

Jestem dość daleko od Polski, ale przecież wojna ma mieć zasięg światowy - dokąd uciekać? Dawniej myślałam o Kanadzie, ale w obliczu butnych zapowiedzi aneksji tego kraju przez wielkiego sąsiada, straciłam trochę rezon. Może Hiszpania? Może dalej? Rodzina Marusi Cygler, żydowskiej dziewczynki, o której wielokrotnie pisałam, miała podobno paszporty Hondurasu, niewykorzystane niestety.

Europa jest najlepszym na świecie miejscem do życia, ale ta równowaga jest tak delikatna.

Wracam dziś z kina, z seansu oskarowej animacji "Flow". To historia czarnego kota, który - wraz z kilkoma innymi zwierzętami - ratuje się w łodzi przed tajemniczą wielką powodzią. To świat bez ludzi, ale nadal z artefaktami naszej cywilizacji: łodziami właśnie, budynkami, rzeźbami...

Katastofa nadciąga bez wątpienia, a ja jestem drobinką w jej obliczu. I mam zamiar ratować moje stado.

Flow

Tydzień roboczy się skończył, więc dogorywam w łóżeczku, z książką.

Zmarł Gene Hackman, pierwszy aktor, jakiego podziwiałam w życiu. Miałam kilka lat, kiedy zafascynował mnie w "Tragedii Posejdona" obejrzanej w TV. Był wspaniały jako jedyny rozsądny - generał Sosabowski w wojennym filmie "O jeden most za daleko," który oglądałam ostatnio w noc przed operacją żołądka (która skończyła się dla mnie półrocznym leczeniem przeciwzakrzepowym). Aktorzy to nie biegacze, więc nie wiem, czy był najlepszym aktorem świata, ale moim skromnym zdaniem grał doskonale, z tą swoją fizjonomią zwykłego człowieka potrafił zagrać i potwora, i szlachetną duszę.

O polityce nie chcę pisać, bo jest coraz gorzej. W Białym Domu zapanowały dziwne obyczaje, bo i gospodarz szczególny. Wyprasza gości.

Z rzeczy małych: mój artykuł zakwalifikowano wstępnie do recenzji, a może i druku w czaspiśmie Cahier, czyli  czyli w roczniku Flamandzkiego Stowarzyszenia Literaturoznawstwa Ogólnego i Porównawczego. Cieszę się, a do końca czerwca dopracuję artykuł, który w zasadzie jest gotowy od grudnia. Może ktoś go przeczyta z przyjemnością. 

Minęło dobrze ponad tysiąc dni, pełne trzy lata krwawej wojny, która zabiła tysiące, a może i miliony ludzi, w tym większość zupełnie niewinnych.

Źle znoszę widok wypalonych budynków, bo ich stan pokazuje, że powrót do normalności potrwa bardzo długo.

A teraz możni tego świata bawią się, manipulując prawdą. Bo Ukraina nosiłą za krótką spódniczkę, więc niech teraz wyjdzie za swojego gwałciciela.

Wracam dziś z ośrodka dla uchodźców, jak to w poniedziałek. Studentów mam wspaniałych. Źle, że poznałam tych pięknych ludzi, od których czerpię energię akurat dzięki tej wojnie, źle.

Świat zmierza do upadku od tysięcy lat, a w ciągu ostatnich kilkunastu dni przyspieszył znacznie. Nie wiem, jakiej nadziei się trzymać, więc postanowiłam nadgonić zapiski. Pościągałam sobie też (niegdyś) ulubioną muzykę.

Spotkałam dziś w centrum handlowym dawno niewidzianą znajomą Amerykankę. Razem ponarzekałyśmy na politykę. K. jest bardzo wielomówna, a ja lubię słuchać. Wkrótce pot spływał mi strugami po plecach, ale wytrwałam.

Pogoda dziś była piękna i dało się słyszeć zaczątki wiosny. Gdyby tylko człowiek był lepszy.

Świat zmierza do upadku; mocarstwa grają mniejszymi od siebie. Podobno jest tak, jak w 1938, a więc na chwilę przed.

Pocieszam się, że już wielokrotnie świat zmierzał do upadku i owszem, potknął się, potłukł, ale wstał.

Niepokój, niepewność narasta. Boli mnie żołądek.