O sobie, strona 5

Zamieściłam w tytule moje nieulubione słowo, które ma oswajać problemy, lęki, trudności i cierpienia życia codziennego.

Jest weekend, nie mam zobowiązań oprócz wyjazdu na koncert. Z powodu nowej alergii jestem na sterydach - spuchnięta, ale za to nie swędzi mnie skóra ani nie dokuczają jelita, organizm wszedł w fazę względnego spokoju.

Za oknem słońce i pierwszy dzień lata przez duże L, jak się patrzy.

Wczoraj wyszorowałam mieszkanie. Dziś trochę omdlewam, jak kwiat na słońcu.

Szorowanie odbyło się przy pomocy wielkiego, ciężkiego odkurzacza, którego ze względu na ból pleców nie używałam od miesięcy. A tu niespodzianka... Plecy przestały mnie boleć. Ta magiczna zmiana nastąpiła po kwietniowym pobycie w szpitalu w L., kiedy to dostałam roczną kroplówkę z lekiem przeciwko osteoporozie. Dwa dni później plecy przestały mnie boleć - zaznaczam to, ponieważ dr X twierdziła wielokrotnie i z przekonaniem, że osteoporoza nie może boleć. No nie może. A jednak to ona była, ta sucz podła na o. I żałuję, że nie wystarałam się o kroplówkę rok wcześniej. Choć się starałam o skierowanie - w eleganckim prywatnym szpitalu, gdzie jednak odesłano mnie na kolejną wizytę. A zdobyłam je w małej przychodni, która mieści się o siedemset metrów od mojego domu, na jednej wizycie (resztę załatwiwszy drogą mejlową).

Przebrnęłam jednak, przebrnęłam przez pierwsze sprawdziany życiowe: egzaminy, rozmowy, pisanie recenzji...

Co zostało?

Druga recenzja, rozdział pracy doktorskiej, raport z postępu prac, wysłanie artykułu...

Ale to już latem. Bo lato tuż.

Ten miesiąc jest ciężki. Nieznośnie.

Muszę zaliczyć kurs językowy, muszę wysłać raport o postępie prac do promotora. Muszę napisać recenzję pracy licencjackiej. Muszę normalnie pracować.

A na horyzoncie nie ma wakacji. Wakacje będą we wrześniu. Jak doczekać? Postaram się uciekać na weekendy. Może dłużej spać w weekendy... Jakoś to przeczekać.

Lipiec będzie lżejszy, sierpień chyba też. Taka jest nadzieja.

To mnie trzyma.

Puściłam Jotowi jedną z moich ulubionych piosenek z jednego z moich ulubionych filmów. - Czy to Elvis Presley? - pyta mój Jot, dziecko dwudziestego pierwszego wieku. - To Dean Martin - wyjaśniam.

Dean Martin śpiewa piosenkę "My rifle, my pony and me" w filmie "Rio Bravo" (1959) leżąc, z kapeluszem nasuniętym na twarz, jakby od niechcenia. Śpiewa kowbojską balladę gładkim jak jedwab, idealnie czystym barytonem z wibrato. "No more cows to be ropened". Żadnych krów do przywiązania. Można odwiesić kapelusz.

Głos aktora nie tylko koi, ale dotyka czegoś istotnego w słuchaczach, może dlatego, że "Rio Bravo" jest skromnym filmem o przyjaźni i współpracy, o przezwyciężaniu nałogu i o sprawiedliwości. Kiedy byłam dzieckiem, zrobił na mnie - obejrzany w TV - wielkie wrażenie. A muzyka zwłaszcza. Podwójna płyta Deana Martina była ostatnim prezentem, jaki dałam na święta mojemu ojcu.

"Troje moich towarzyszy: moja strzelba, mój koń i ja". Ciepłe wieczorne powietrze dotyka twarzy; wciągasz w nozdrza zapach ogniska i stajni. Samotność i bycie w pełni sobą jednocześnie. Foletowe światło w wąwozie. Balsamiczny wieczór.

Czego i Czytelnikom życzę.

Piosenki z Rio Bravo

Dotarły do mnie przyjemne wieści: poproszono mnie o nadesłanie tekstu wystąpienia, jakie wygłosiłam w Gdańsku, do publikacjii w dwóch czasopismach. Termin upływa w lipcu.

Co prawda, ja tego tekstu nie wygłosiłam, bo zabrakłoby mi czasu. Mówiłam tylko o tekstach poetyckich, jakie w nim zawarłam. Teraz muszę go porządnie przygotować do druku, może się uda.

Należałoby więc usiąść i pisać, tylko że jestem zmęczona. Wszystkim.

Ale może się zbiorę, bo zdaje się, że warto.