O sobie, strona 3

Zaczęłam lepiej spać, bo powoli wracam do równowagi hormonalnej. Widać, że bez podaży estrogenu i progesteronu nie dam rady. No ale co zrobić - lepiej to lepiej.

Jot wrócił z Polski, po czym poszedł do kumpla.

Wczoraj zrobiłam aferę w supermarkecie: otóż obsługa oskarżyła mnie o kradzież i kazała mi płacić słony mandat, z czym się nie zgodziłam, prosząc o wezwanie policji. Policja przyjechała, groziła mi skierowaniem sprawy do prokuratora, na co oczywiście przytaknęłam - nie zgodziłam się na zapłacenie mandatu za rzekomą kradzież. Po czym zostałam wypuszczona bez żadnych dodatkowych opłat.

Dla jasności: nieczego nie ukradłam i nie miałam zamiaru wychodzić bez płacenia. Ale obsługa uznała, że zostawiając jeden produkt w koszyku planowałam ucieczkę. 

Tak... to był weekend pełen wrażeń. Na zakupy będę chodzić gdzie indziej.

Nigdy dobrze nie spałam, nawet jako niemowlę. Mam, po ojcu, pobudliwy układ nerwowy, więc nawet drobne bodźce nie pozwalają mi zasnąć (dzięki ćwiczeniom jest dziś, po latach, o wiele lepiej) albo wybudzają mnie wielokrotnie ze snu.

Od menopauzy jest dużo, dużo gorzej.

Poszłam dziś do doktor, żeby zapisała mi znowu progesteron na noc, na sen. Nie chcę się męczyć.

Brak snu oznacza ryzyko demencji, osłabienie pamięci i refleksu, rozbicie i rozkojarzenie w ciągu dnia.

Mój syn, Jot, spał równie źle jak ja - nawet jako płód. Ale jako nastolatek zaczął spać głębiej, a dziś, jeżeli to możliwe, przesypia pół doby.

A za oknem dojrzałe lato, słoneczniki i chabry. Tyle że dzisiaj pada, no ale dobrze, dobrze, bo była już susza.

Siedzimy przy stole, jedząc, i Jot mówi do mnie - Mamo, jesteś taka... stoique.

No, w sumie jestem - praktykuję stoicyzm, z większymi lub mniejszymi sukcesami. 

Stoicyzm jest jednak filozofią i nie odpowiada na wszystkie potrzeby psychologiczne ludzi. 

Po ciężkim, choć czterodniowym tygodniu roboczym, zasiadłam dziś z rana ze śniadaniem złożonym z rogalika i czarnej kawy. Taki zestaw miewałam na śniadanie dawniej, dawno, dawno. Rogalik od wczoraj niestety się zesechł, że tak powiem z zagłębiowska. Ale to nie jest kłopot, kiedy możesz go zanurzyć w kawie. Coś pięknego.

Za oknem niskie niebo i chmury. Mam plany na ten dzień - zobaczymy, ile uda się wykonać. Lektury już przeczytane. Pranie w toku, koty nakarmione. Postaram się nie myśleć o sensie życia, może za to pomyślę o poezji.

W "Neurokulturze" ukazał się mój tekst o Davidzie Shapiro - jest mi bardzo przyjemnie z tego powodu.

Okazuje się, że odmalowano naszego małomiasteczkowego don Kichota - hiszpańskiego błędnego rycerza na ogierze. Błyszczy teraz i lśni.

Wysłałam wczoraj do recenzji i kwalifikacji do druku pierwszą wersję artykułu, którego wersję beta wygłosiłam w Gdańsku pod koniec maja. Właściwie dosyć zadowolona z osiągniętej formy - było to coś na miarę good to go.

Czy się ukaże - zobaczę w najbliższych miesiącach. Oczywiście, huśtam się między nadzieją a załamaniem. Po co mi publikacja? Żeby uwiecznić siebie i poezję, o której piszę? Czy to egoistyczne? W pewnym stopniu. Ale przysięgam, że staram się nie pisać tekstów, które są absolutnie konieczne.

Jot wrócił z wakacji. Wczoraj pojechał zdawać dodatkowy egzamin dla młodych kierowców, no i pechowo nie zdążył na czas - odesłano go do domu. Będzie musiał spróbować ponownie.

Dziś wyjeżdża na kolejne wakacje, pakuje się. Do późna łaził po mieszkaniu i świecił, więc nie mogłam usnąć. Z tej niemożności sama poświeciłam niebieskim światłem telefonu i zaczęłam pisać na jego ekranie piosenkę (mój muzykujący wuj kiedyś prosił o teksty, po pierwszej próbie worek z nimi się rozsypał). Jest o tym, że gdy ci źle, ja będę leczniczym plasterkiem. Podoba mi się i brzmi dobrze jako bossanova.