O sobie, strona 3

Bardzo plastyczny, jak zwykle. W tym śnie byłam bardzo skuteczna - udzielałam informacji, pomagałam, organizowałam. Rzecz działa się w mojej pracy, w wydziale, w którym pracowałam przed sześciu laty. Za moją pomoc dziękowało mi kilka osób, którzy z moich informacji korzystali. - Oni [nasi koledzy w ogóle] są jak śmietanka - powiedziała jedna z tych postaci, wyglądająca jak moja daleka koleżanka V. - a ty przy nich jesteś jak... margaryna.

- Jak masło! - zawołałam i się obudziłam.

W kolejny poniedziałek udałam się do ośrodka dla uchodźców i spotkałam z moimi wdzięcznymi studentami. Pięcioro Ukraińców i jedna Kongijka; w mapę, którą zawiesiłam na ścianie wbiłam pinezki, żeby zaznaczyć miejsca, z których pochodzimy.

Mapę, pinezki, zeszyty i teksty opłacam sama. Sama też zaczęłam rozwijać pewien blog (link do niego w menu niniejszego bloga), gdzie może będą kazywać sie jakieś ciekawe informacje związane z tym, co się dzieje na naszych zajęciach.

Poczytałam dziś prasę, trochę książek. Na podstawie tej lektury chciałam zauważyć, że... ciekawa sprawa - ludzie myślą, że proces uczenia się - a także życie w ogóle - jest jak wykład: siedzisz, słuchasz, notujesz. A to nieprawda, to są ćwiczenia: słuchasz i próbujesz zastosować w praktyce.

Dziś zebrałam się w sobie i wyruszyłam w podróż do szpitala klinicznego w Leuven - pięknym flamandzkim mieście, gdzie dwa lata temu robiłam praktyki studenckie. Klinikę też już znam z rozmaitych badań w latach 2019-2020, w tym ph-metrii (wkładają wam rurkę do żołądka przez nos - polecam). Tym razem zgłosiłam się na wlew leku przeciwko osteoporozie, którego nie chciałam już przyjmować doustnie. Brany w ten sposób, tj. raz w tygodniu, prowokował u mnie paskudny refluks. A refluksu nie potrzebuję; byłam z jego powodu operowana, co skończyło się źle. Nie chcę więcej komplikacji.

Dotarłam bez większych przygód, zgłosiłam się na recepcję, a potem poszłam szukać reumatologii. Przy pierwszej próbie pomyliłam wejścia i przypadkiem znalazłam się piętro nad kostnicą; za drugim razem trafiłam właściwie. Reumatologia i klinika jednego dnia sąsiadują z medycyną paliatywną, cóż.

Pobrano mi krew, żeby zbadać wapń i fukcję nerek, no i założono wenflon. Jako że ostrzegłam, że żyły mam delikatne, dostał mi się najcieńszy. Nie bolało nic. U mnie do wenflonów nadaje się tylko lewa ręka - i tu mi go założono.

Minęło półtorej godziny, gdy przyszły wyniki i okazało się, że mogę przyjąć lek, i wystartowała kroplówka. Nie było żadnych sensacji ani w ogóle wrażeń; po dwudziestu minutach zostałam uwolniona z fotela, na którym oplątywały mnie rurki. Te fotele wcale nie są złe, ale nie na moją miarę; macham nogami nad podłogą.

Wracałam w deszczu, takim wścibskim i bezlitosnym, z wieloma przesiadkami, bo zdarzyły się niezapowiedziane objazdy, wracałam długo, ale dość zadowolona, że następna taka wyprawa dopiero za rok. Przemoczona, z rozkoszą weszłam do ciepłego mieszkania, wyjęłam z plecaka laptop i książkę, a przegubu zdjęłam szpitalną opaskę. Mogło być gorzej, nie narzekam.

Nadchodzi Wielkanoc, a przy okazji wielka noc rozumu: na świecie do głosu dochodzą faszyści, kreacjoniści, religijni fanatycy i wrogowie myślenia.

Mam kryzys intelektualny, a dodatkowo boli mnie głowa oraz oczy. I dlatego postanawiam oddalić się, żeby nic nie robić.

Spokojnych.