O sobie, strona 49

Lipiec zgasił słoneczko, zaciągając niebo chmurami. Chmury w brzuszkach mają wodę. Woda spada nam na chodniki, jezdnie, balkony i nosy jako deszcz.

Po potężnej senności, jaka dopadła mnie wczoraj, dzisiaj jest lepiej, bo żwawiej. Koty śpią praktycznie od wczoraj. One mają radar na opady.

Jo. namówiła mnie na wycieczkę. W weekendy bilety kolejowe kosztują połowę ceny, więc oczywiście, pojechałyśmy.

Odwiedzić nieduże miasto we Flandrii.

Zwiedziłyśmy cztery z ośmiu kościołów miasta M. - trzy średniowieczne i jeden barokowy (jeee!).

Usiadłyśmy wypić kawę. Gorąco, lato, białe obłoki nad nami.

Było normalnie. Co prawda tryptyk Rubensa w renowacji, ale Van Dycka obejrzałam.

Sporo ludzi, ruch, wesołe miasteczko, kawiarnie. Normalne życie. Szczęściarze, tego miasta nie dotknęła pierwsza ani druga wojna.... Problem w tym, że dzisiaj są na świecie tacy, którzy chcieliby na takie miasta zrzucać bomby.

Biletów nikt nam dziś nie sprawdził, tak bywa.

Czyli pada. Właściwie to około szesnastej lunęło, i to dość solidnie - a potem jednostajnie padało. Teraz pokapuje albo mży.

Letnia słota. Wszystko będzie rosło jak szalone.

Deszcz dobrze koreluje z tym, jak się czuję na co dzień. Kiedy pada, schodzi ze mnie napięcie. Pilnuję, żeby dobrze oddychać, bo przez wstrzymywanie oddechu dorobiłam się tężyczki. Dlatego ćwiczenia oddechowe są moją nową codziennością. A o ile lepiej oddycha się czystym powietrzem po deszczu.

Zmuszona byłam pojechać tramwajem - a potem spacerować w deszczu - żeby odebrać tłumaczenie zlecone miesiące temu. Na mokrym trotuarze ślimaki zatoczki, idą przed siebie, powolne choć szalone, zwykle w stronę jezdni.

Dotarłam do eleganckiego osiedla, odebrałam, wróciłam, kompletnie przemoczona. Pomyśleć, że kilka lat temu mi to przeszkadzało! A teraz... spodnie, bluzka, kurtka (przeciwdeszczowa), buty (asics), wszystko pływa i chlupie. A okulary! Okulary w deszczu w ogóle nie działają. Lecz bez okularów już nie funkcjonuję.

Przy takiej pogodzie najpiękniejszy jest powrót do domu i wytarcie się miękkim ręcznikiem.

Na balkonie rozwija się bujnie życie roślinne. Aloes, pelargonia, begonia, róże, a nawet słoneczniki. Jako symbol.

W odróżnieniu od własnego ojca nie mam talentu do roślin, dlatego staram się regularnie je podlewać i zasilać. Jemu samo rosło.

Te rośliny to ozdoba balkonu, a jednocześnie stołówka dla owadów, które nam wymierają. Widziałam kilkakrotnie trzmiele zwłoki na trotuarze; co prawda w 2012 roku było gorzej, widywało się całe ich dywany, ale być może teraz giną te nieliczne, które nam zostały.

Na pociechę muszę zauważyć, że motyli jest mnóstwo, i to tych najpiękniejszych - pazi królowej.

Balkon w upalne wieczory jest miejscem, gdzie można usiąść z kieliszkiem zimnego białego wina i patrzeć w niedaleką dal, na zabudowania posiadłości pewnego hrabiego. Widać park, a gdzieś w głębi wiadomo, że jest zamek, prawdziwy.

Padało

jestem

wchmuręwzięta