O sobie, strona 47

Im bardziej siwieję, tym bardziej doceniam mój wyjściowy kolor włosów. A jestem typową szatynką.

Typowa szatynka - to słowa, które wypowiedział mój nauczyciel francuskiego, kiedy kolega z Kolumbii zapytał go o francuskie słowo opisujące mój kolor włosów. Powtarzaliśmy wtedy nazwy kolorów.

Jestem też popielatą blondyneczką. Tych słów użyła wiele lat temu pewna studentka. Było tak, że w zasadzie przypadkiem znalazłam się w panelu podczas egzaminu z tłumaczeń ustnych. Kolega I., czyli przewodniczący,  złowił mnie chyba na korytarzu naszej katedry - ktoś inny nie przyszedł, ja nie odmówiłam. Studenci zdali, a jedna ze zdających w dziekanacie opowiadała o popielatej blondyneczce z warkoczem, która sprawiła, że egzamin był mniej straszny.

Jestem też brunetką. Kilka lat temu, gdy będąc w Alicante szłam na targ do Mercado Central, usłyszałam, jak nawołuje mnie na ulicy mobilny sprzedawca roślin. Starszy pan krążył po uliczkach wokół mojego hotelu ciągnąc za sobą wózeczek, z którego sprzadawał palmy i inne rośliny doniczkowe. - Morena! Morena! - krzyczał za mną. (Najpierw nie reagowałam, bo nie sądziłam, że w Hiszpanii mogę uchodzić za brunetkę. Potem podziękowałam za rośliny).

I tak, choć włosów nie farbuję od 1999, na przestrzeni lat byłam blondynką, szatynką i brunetką. A teraz sobie spokojnie siwieję.

Wstałam dziś znużona po maratonie dziwacznych snów (moja specjalność). Nasypałam żarcia w bezdenne czeluście kocich pysków, nasypałam lawendowej soli do wanny i pomyślałam, że najlepiej dziś nie wychodzić z domu, bo alert w telefonie ostrzegał przed upałem. Wnet jednak przypomniałam sobie, że po południu trzeba pójść na opłacony już zabieg kosmetyczny do pani A. na ulicę Czerwonych Buków. Przy okazji pójdę do sklepu po przysłowiowe bułki, pomyślałam, wszak przed nami trzy dni weekendu.

Właśnie wróciłam z zakupów; nie było mnie w domu godzinę i kwadrans.

Jest bardzo gorąco i bezchmurnie. Ale ponieważ wilgotność nie przekracza trzydziestu procent, czuję się wcale nieźle. Spocona i czerwona na gębie, ale nie spuchnięta. Tego typu pogoda - występująca głównie w lipcu - kojarzy mi się z dzieciństwem na południu Polski. Jasne, człowiek był młody, zdrowy i żądny dobrej pogody, dobrze znosił upał i mróz (dobra, mróz trochę gorzej). Ale znam to z doświadczenia jako upalne lato kontynentalne.

Tylko że teraz mieszkam w kraju o klimacie morskim. Taka pogoda nie jest tu normalna.

Jest sierpień i drzewa gubią liście, częściowo przez suszę, a częściowo dlatego, że soki już przestają krążyć. Pamiętam, jak lata temu (sześć?) w innym sierpniu jechałam tramwajem, żeby w mieście S. spotkać się z Zo. Upał był taki, że pot ciekł mi strugami po plecach, więc wentylowałam się hiszpańskim wachlarzem, a jednocześnie wiozłam jej wachlarz w prezencie. Droga od przystanku do jej bloku usłana już była suchymi liśćmi topoli. Kiedy dotarłam do jej mieszkania, pokazała mi termometr na balkonie wskazujący 41 stopni, co prawda w słońcu.

Posiedzę teraz trochę w fotelu i pomyślę, co dalej.

Nadal jest bardzo gorąco, więc pod koniec dnia czuję się ugotowana. Skończyłyśmy wczoraj lekcje na ten tydzień, to znaczy mam wolny weekend. A jest to długi weekend, bo w poniedziałek wypada święto. I ta lampa cały czas na niebie. Może jakaś wycieczka?

Rozmyślałam o menopauzie. Bo teraz się zacznie! Jak pisał Boy-Żeleński, "kto kobietą być już przestał", (ja dopowiadam:) może stać się mężczyzną! Głos zamieni mi się w dźwięczny tenor, zacznę pić piwo i oglądać jeszcze więcej piłki nożnej. Dostanę awans i podwyżkę. Będę przez resztę ludzkości traktowany, jak na to zasługuję tylko ze względu na fakt, że istnieję: czyli z szacunkiem i lekką bojaźnią.

A tak realistycznie patrząc: pewnie mi cholesterol zacznie osiadać w tętnicach i kompletnie osiwieję. Namaste.

Przez kilka dni w tygodniu pracuję w biurze zamiast w domu. W przerwie obiadowej spotykam się z moją siostrą, A., która ma swoje sprawy w pobliżu. Jest świetnie tak sobie normalnie wyjść na powietrze, na kawę i colę albo i spaghetti, posiedzieć przy kawiarnianym stoliku, w miłym półcieniu, kiedy z nieba leje się żar.

A. mówi, że upał, ale dla mnie jest w sam raz, bo suche powietrze powoduje, że gorąco mnie nie męczy. A niebo jest lazurowe i bezchmurne.

Jestem zmęczona, bo jestem niewyspana.

Tatuś przekazał mi gen niespania, a raczej płytkego spania: śpię czujnie jak zając.

Mama mogła przekazać mi gen zasypiania w każdych okolicznościach: jej matka miała praktycznie narkolepsję. Ale tego genu nie dostałam.

Źle śpię, wstaję niewyspana, a poranki polegają na walce ze zmęczeniem. Z wiekiem jest gorzej.

Wysypiam się tylko po płytkiej narkozie, przy kolonoskopii albo gastroskopii, kiedy podają mi jakieś opiaty, dlatego nie jest to sposób do częstego wykorzystywania.

Jest jeszcze jedna możliwość: kiedy z niedospania będę bardzo wyczerpana, zasnę w końcu pewnej nocy kamiennym snem, który przyniesie mi trochę wytchnienia.

I tak trwam z dnia na dzień, jadąc na oparach paliwa.