O sobie, strona 47

Dziś sto dziewiąte urodziny babki S.

Babka S. urodziła się jako poddana cara Rosji.

Jej mąż, dziadek W. urodził się ponad sto trzynaście lat temu jako poddany cara Rosji.

Babka Z. urodziła się ponad sto dwanaście lat temu jako poddana cesarza Austro-Węgier.

Dziadek R. natomiast jako jedyny z tego grona moich przodków w tamtym pokoleniu urodził się w wolnej Polsce, w II RP. Nie miał jeszcze roku, gdy wyjechał do Francji.

Tak to wygląda.

Co może zrobić skromny anglista, urzędnik najniższego szczebla przed pięćdziesiątką, w obliczu końca świata?

Może zrobić zapasy produktów zbożowych w miarę możliwości budżetowych, skoro zaczęła się wojna zbożowa.

Może pogłaskać kota za uchem.

Może posadzić na balkonie surfinie, pelargonie, róże oraz truskawki, a potem je podlewać.

Może czekać na huk rakiet nad głową, licząc, że jednak nie nadlecą.

Może słuchać ulubionej muzyki, takiej, która gra już w głowie.

I czekać.

To Zofia Nałkowska tak powiedziała. Polski manifest feministyczny.

Ja zaś ostatno myślałam, że chcę odzyskać swoje dawne życie.

Wątpię, by było to możliwe, ale pomarzyć można.

Moje dawne życie, moją pracę ze studentami, moje tłumaczenia, moje książki.

Wiosna stara się nas oświetlać, ale nie ogrzewać. Bzy już przekwitają, kasztanowce podobnie. Często bywam w pracy, trzy razy w tygodniu. Dojazdy są zawsze wielce kształcące, bo przez tę pusta godzinę można myśleć i słuchać. Na czytanie nie starcza mi sił, oczy się buntują. Po co otwierać przeglądarkę? Wojna trwa i ma się dobrze, zjada ciągle nowe ofiary. A im lepiej, tym gorzej, bo przecież "trzeba ustąpić, oddać terytorium, nie upierać się, po co im Donieck, wszystko zniszczone i tak". Nienawidzę, po prostu nienawidzę obwiniania ofiary i przenoszenia na nią odpowiedzialności za wynik nierównej walki, w której się wykrwawia. "Po co tam szłaś? Po co wkładałaś krótką spódnicę?"...

Dawno, dawno temu, w dalekim mieście nieleżącym nad żadną rzeką (choć wtedy pisało się to "nie leżącym") przyszła na świat dziewczynka. Choć trochę sina po urodzeniu, krzyczała najgłośniej ze wszystkich dzieci, zupełnie jak mały Mick Jagger wiele lat wcześniej (analogia przypadkowa). Gwiazdą rocka nie została, w ogóle nie została żadną gwiazdą. Mieszka teraz w innym, niewielkim kraju i patrzy ze zdumieniem na trzecią wojnę światową, która dzieje się na jej oczach.

Boi się, że wszystko, co robiła i co umie nie ma żadnego znaczenia, zupełnie jak ludzkie życie na wschodzie Ukrainy.

Boi się, że nie potrafiła niczego osiągnąć, a teraz jest za późno.

Boi się też tego, co nastraszniejsze: użycia broni jądrowej, która spowoduje, że pewnego dnia obudzi się z "dodatkowymi odnóżami" ("Wesele w Atomicach" Mrożka).