O sobie, strona 44

Przez kilka dni w tygodniu pracuję w biurze zamiast w domu. W przerwie obiadowej spotykam się z moją siostrą, A., która ma swoje sprawy w pobliżu. Jest świetnie tak sobie normalnie wyjść na powietrze, na kawę i colę albo i spaghetti, posiedzieć przy kawiarnianym stoliku, w miłym półcieniu, kiedy z nieba leje się żar.

A. mówi, że upał, ale dla mnie jest w sam raz, bo suche powietrze powoduje, że gorąco mnie nie męczy. A niebo jest lazurowe i bezchmurne.

Jestem zmęczona, bo jestem niewyspana.

Tatuś przekazał mi gen niespania, a raczej płytkego spania: śpię czujnie jak zając.

Mama mogła przekazać mi gen zasypiania w każdych okolicznościach: jej matka miała praktycznie narkolepsję. Ale tego genu nie dostałam.

Źle śpię, wstaję niewyspana, a poranki polegają na walce ze zmęczeniem. Z wiekiem jest gorzej.

Wysypiam się tylko po płytkiej narkozie, przy kolonoskopii albo gastroskopii, kiedy podają mi jakieś opiaty, dlatego nie jest to sposób do częstego wykorzystywania.

Jest jeszcze jedna możliwość: kiedy z niedospania będę bardzo wyczerpana, zasnę w końcu pewnej nocy kamiennym snem, który przyniesie mi trochę wytchnienia.

I tak trwam z dnia na dzień, jadąc na oparach paliwa.

W piątek moja uczennica powiedziała mi - słysząc, że chcę odwołać zajęcia weekendowe - że martwiła się o mnie, żem przepracowana, i że zasługuję na wychodne.

No to wzięłam wychodne i poszłam do lokalu spotkać się z Ju. Porozmawiać o życiu nad talerzem krewetek i sałatki z serem kozim i przy kieliszku białego wina.

Zawsze po tych spotkaniach jestem w dobrym humorze, czyli służą mi. Chociaż widujemy się raptem kilka razy w roku (a myślałam, że częściej!).

Warto, naprawdę warto spotykać się tylko z takimi ludźmi, którzy nas wzmacniają. To jest ten przypadek.

Jest czas dobrych wieści, bo A. dowiedziała się dziś, że zacznie wkrótce zajęcie, i to takie, które ją interesuje i do którego ma przygotowanie (plus lata doświadczenia). Ma teraz zawodowy cel w życiu na prawie sześć miesięcy. A domostwo będzie się musiało przeorganizować.

Ja próbuję, mimo ciągłej słabości ciała, zorganizować jakoś w kalendarzu nadchodzący czas, i wychodzi mi tak: przez najbliższy miesiąc przygotowuję do kursu języka angielskiego panią I., codziennie. Idzie nam coraz lepiej. Zrobię sobie jednak wolne w ostatnim tygodniu sierpnia ze względu na własny egzamin, do którego chcę się przygotować. A jeszcze w poniedziałki i czwartki uczę polskiego.

Drugi egzamin postanowiłam zdawać w listopadzie, przygotowań jeszcze nie zaczęłam. Będzie mi potrzebny, jeżeli kiedykolwiek zdecyduję się na wyjazd do Hiszpanii, a odkładam go od kilku lat... Egzamin, nie wyjazd.

Od połowy września wracają moje studia polonistyczne - muszę przeczytać lektury (Werter! Werter!) i przygotować zaliczenie o epoce Baroku. Studia oznaczają zajęte weekendy, więc trzeba wymyślić, co zrobić z ćwiczeniami na siłowni pod chmurką, na którą nie będzie czasu. Co jasno pokazał ubiegły semestr. Otóż chyba zdecyduję się na siłownię profesjonalną, z abonamentem, bo można się nim dzielić z rodziną. Jeżeli nie będę się ruszać, ząb czasu nadgryzie mnie mocniej. Mając wykupiony abonament, człowiek znajdzie motywację, by w tygodniu pójść poćwiczyć.

Mam już też pełen kalendarz meczów naszej ligi aż do grudnia, potrzebny, żeby zorganizować czas Jotowi. Co do meczów wyjazdowych, to mam nadzieję, że czasem można będzie skorzystać z uprzejmości rodziców Jo., który jest teraz, znowu, po trzech latach, w jednej drużynie z Jotem, w nowym klubie. I chłopcy pojadą razem.

Od września czeka mnie nowa praca  i nowy wydział. Przypadkiem przedwczoraj spotkałam moją przyszłą dyrektorkę - znam ją z dawniejszych czasów, kiedy przynajmniej raz starłyśmy się dość ostro. Tymczasem w ramach small talku, zupełnie nieoczekiwanie, powiedziała mi mnóstwo przemiłych rzeczy z cyklu "wszyscy mnie chwalą". I w gruncie rzeczy podobało mi się to. Wcale mnie nie nienawidzi, patrzcie państwo.

Tym razem deszcz jest tuż-tuż, potrzebujemy wytchnienia od upału.

Już! Przyszedł.

Od niepamiętnych czasów w lipcu śniłam o śniegu. Także i dziś, choć mamy już sierpień, za to bardzo upalny.

Siedzieliśmy w starym domu, na parterze, z nogami na kaloryferach, wyglądając przez okno, za którym padał śnieg. Było bardzo ciepło, bo miasto przyłączyło nasz dom do sieci ciepłowniczej (!)*.

Musiał to być weekend albo dzień świąteczny, bo matka smażyła górę kotletów schabowych (fakt, lubiła to zajęcie, choć zwykle ograniczała się do czterech), ojciec chodził to tu, to tam, w śniegowcach do garnituru, znaczy, szedł na dwór zapalić.

Potem przyszedł brat matki, czyli wuj, wyglądający na jakieś pięćdziesiąt góra lat**, i zaczął mi dokuczać, dogadując mi (jak zwykle), żebym wstawała.

No to się obudziłam. I zobaczyłam sierpniowy dzień za oknem, i perspektywę upału.

Jest powyżej 31 stopni.

*od 1949 r. nie podłączyli nas jeszcze nawet do kanalizacji

**czyli w wersji sprzed ponad trzydziestu lat