O sobie, strona 42

Korzystam z wolnych dni, starając się niczego nie robić. Zen. Trochę prania i sprzątania, drapanie kota za uchem, film.

Staram się uzyskać jakąkolwiek dyscyplinę w kwestii picia, jedzenia i zażywania witamin. Piję herbatę z pokrzywy - muszę ratować włosy, może jeszcze się da. Biorę witaminy. Ale łatwo zapominam.

Coś tylko dla siebie na 2023 rok, przekonująć samą siebie, że warto.

Koniec roku oznacza u mnie dziesięć dni ferii bez konieczności brania urlopu. To pięknie, bo jestem zupełnie bez energii.

Wysłałam kilku osobom życzenia, dostałam życzenia od kilku osób.

Wysłałam kilka prezentów, zgodnie z poczuciem powinności płynącym z lojalności. Ktoś dla mnie ważny ma dziś urodziny.

Grono przyjaciół, a nawet znajomych, bardzo się skurczyło z biegem lat, ale także po rozwodzie, po którym (przed którym) stałam się dla wielu persona non grata. Zgodnie z filozofią pani Dody (właśnie obejrzałam wywiad z nią), należy mieć na to wyj***. Dorota ma rację.

 *

Leżę sobie pod francuskim kocykiem z żywej wełny, gdzieś tam sobie polegują koty. Za oknem szaro od chmur deszczowych, bo mży. Włączyłam świąteczne lampki w kształcie futbolówek (sic). Dzisiaj nic nie muszę.

Święta - Gody, słońce osiąga najniższy punkt w ciągu roku, a potem... poprawia się.

Filolog nie pyta -

- czyta.

(czyli wszelkie literki lubi, ceni i analizuje).

Tak mnie dziś naszło w tramwaju, gdy jechałam na wywiadówkę do szkoły Jota w wilgotnym od deszczu ubraniu, mimo parasola. A parasol ostatnio nosiłam tak mniej więcej w 2011. Tyle że dziś chciałam wystapić w płaszczu, płaszcz nie ma kaptura, zatem parasol potrzebny (tylko nieskuteczny - wiał wiatr, a deszcz padał poziomy).

Miałam sen, w którym uczyłam filozofii. (Mam uprawnienia do uczenia etyki, podobno).

Na zajęciach z dużą grupą licealistów, i to pod gołym niebem, zadawałam pytanie: co sądzą o twierdzeniu, że albo nic nie ma sensu, albo wszystko ma sens?

Młodzież była poruszona takim postawieniem sprawy.

Cytat pochodzi z serialu "Dr House".

Sobota jest tradycyjnie moim dniem maratończyka, zawsze mam do zrobienia sto rzeczy.

Po praktykach (gdzie zmarzłam) wróciłam pks-em do domu, po drodze robiąc zakupki spożywcze.  A w domu zjadłam sobie obiad z airfryera (nowa miłość! nowy gadżet!) i poczułam, że jestem bardzo, bardzo zmęczona.

Teraz, tradycyjnie już leżę pod kołderką, z kotem u boku. Powieki same się zamykają, choć nie jestem senna. To osłabienie mięśni. Jutro odsypiam, nie ma głupich.

Bo to zaczyna się tak: szósta dwadzieścia - pobudka, siódma trzynaście - odjazd autobsem spod domu, siódma trzydzieści siedem - odjazd pks-em spod metra. Dziewiąta - obserwacje lekcji, jedenasta - prowadzenie zajęć... Czternasta trzydzieści - powrót do domu. Kolejny dzień.