świat, strona 29

Dworzec w S. na południu Polski (S. Główny), dwie koleżanki (siostry?), malutkie, po siedemdziesiątce, uczesane i ubrane. Pierwsza mówi: -Zrobisz ten kurs i będziesz miała papióry.

(Bogowie! Ile to lat nie słyszałam słowa papióry? Będzie ponad trzydzieści).

Po chwili dodaje: -Renatko, ja nie chciałam się spotykać, żeby ci nie robić przykrości. Ale ty bardzo ładnie wyglądasz.

Chwilę później, przy rozstaniu, bo pociąg nadjeżdżał: -Ty muszisz mówić, że nie dajesz rady, że potrzebujesz pomocy, przecież masz męża 87 lat...

Potem jedna drugą wepchnęła do pociągu jadącego dalej na południe, a dalej przez Słowację na Węgry. Ty samym składem pojadę dwa dni później do Warszawy.

Tego samego dnia, wieczorem, siedzę w restauracji S. w Królewskim Mieście B. i rozmyślam, że gdzieś tu niedaleko, na skwerze, podczas II wojny światowej, mała Marusia Cygler, bohaterka jednej z moich prac na studiach, nocowała pod  ławką, ukrywając się przed gestapo. Gdzieś niedaleko.

A przy sąsiednim stoliku dwóch młodych rozmawia o pracy i studiach; jeden z nich studiował zarządzanie nieruchomościami w Łodzi. Chyba będą teraz pracować razem. Mówią, by zamówić tutejsze ś l ą s k i e jedzenie. Mam ochotę ich uświadomić, że jesteśmy w Zagłębiu, ale ostatecznie siedzę w milczeniu nad kotletem drobiowym z surówkami. Wcześniej wciągnęłam żurek, choć wolałabym zalewajkę z czosneczkiem i ziemniaczkami.

Kolejnego dnia, rano, czekam na autobus do D., gdzie mam spotkać się z licealistami. Autobusy nie nadjeżdżają, bo gęsta mgła spowalnia wszystko. Na przystanku bardzo starsza pani z chryzantemami, mówi do drugiej: -Jadę, choć przecie mi nie wolno, i niesę kwiaty, chociaż nie mogę dźwigać. W zeszłym roku byłam po operacji, to nie zawiozłam kwiatów na grób, i tamta X mnie obgadywała, miała pretensje. Pytałam przecież Kazika: -Zbyszek, czy ona źle o mnie mówi? No i tak było.

Wszystko tego dnia poszło dobrze, a mgła opadła.

Zaczęłam wczoraj wpis, a następnie usnęłam.

Otóż wróciłam właśnie z tygodniowej z wyprawy do Polski; wróciłam pociągiem, podróż trwała 20 godzin. W domu byłam po dziesiątej rano. Umyłam się, ogarnęłam, zajęłam Jotem. Nie spałam od 24 godzin. Po czym zaczęłam wpis, po czym bateria (życiowa) mi się wyładowała. Następnie - obudziłam się o godzinie 0:55, wysłałam Jotowi wiadomość, umyłam zęby i poszłam spać.

Tydzień w Polsce zajęły mi spotkania z młodzieżą licealną i uniwersytecką; tłumaczyłam jej, jak ważne są języki obce. Trochę to było zawodowe, trochę prywatne, z błogosławieństwem z pracy naturalnie.

Ponieważ jeździłam pociągami, trwało to długo, ale okraszone było barwnymi obserwacjami społecznymi (współpasażerowie... płaczące dzieci do lat dziesięciu... kanapki z szynką wypadające z buzi zasypiającym roczniakom... szarmanccy panowie pomagający mi wnieść walizkę do pociągu...). Spotkałam dawno niewidzianych kolegów, studentów, przyjaciół. Pojechałam wraz z A. na grób Zo. Zjadłam w wyśmienitym towarzystwie tapasy w Sosnowcu i dorsza nad Bałtykiem, samotnie - kotlet drobiowy w Królewskim Mieście B. i - ponownie w wybornym towarzystwie - pyszne penne z owocami morza na Saskiej Kępie. Mnie też coś chciało zjeść - otóż przy spotkaniu z moją publicznością pożerał mnie stres, ale dałam sobie radę. Miało to swoją cenę, tak, łeb mi pękał i nie mogłam spać, więc odsypiam teraz.

Zapytałam samą siebie, czy było warto podjąć ten wysiłek - myślę, że tak. Zmachałam się okrutnie, tłukąc się dalekobieżnymi i wlokąc za sobą ciężką walizkę American Tourister, moją ulubioną. Ale to nieważne. Jesień taka piękna w Polsce i tak nietypowo ciepła, sucha.

A tak w ogóle, to spotkało mnie podczas tego wyjazdu mnóstwo dobra ze strony innych ludzi. Dużo, dużo dobra jest w innych i cieszę się, że ja, taka sceptyczna, je od nich dostałam.

 Gdzie można zjeść w Królewskim Mieście B.

Tapasy w Sosnowcu

Dorsz w Ustce

Pycha włoskie jedzenie na Saskiej Kępie

Ostatnio dowiedziałam się, że najczęstszą przyczyną zgonów kondorów w Kalifornii jest ołowica. Poza tym kondory nie mają strun głosowych.

Zawsze lubiłam takie niepraktyczne informacje!

www.kqed.org

Zdarzyło mi się w ostatnim czasie dwukrotnie pomagać młodym mamom we wnoszeniu wózka do tramwaju i do pociągu. Pomogłam, bo chciałam, i nie mam pretensji. Ale.

Ale mam wrażenie, że od kobiet wymaga się więcej. Mianowicie wymaga się, żeby były kobietami (pięknie wyglądały, rodziły dzieci oraz je ogarniały) oraz by jednocześńie były ludźmi (rozumiały, pomagały, wybaczały). Za to od mężczyzn wymaga się, by byli mężczyznami (tutaj sobie można podstawić własną definicję: drwala czy tam poety, nieważne).

Panowie, nudzą was niemowlęta i małe dzieci? O, to szkoda, bo ich mamusie też nie są fankami niemowlęcego płaczu. A przecież muszą.

Powyższa refleksja nie dotyczy wcale wysiłku niezbędnego do wnoszenia wózka obcym babkom do pojazdu - tak mi się sama wysnuła.

Wieczorami pracuję - uczę. Po odejściu I. (zaczęła kurs w gminie, wieczorowy) doszła mi N. N. ma już pracę: opiekuje się klasą dzieci ukraińskich w szkole niderlandzkojęzycznej. N. ma 41 lat, a wygląda na 28. Jest pełna entuzjazmu (stara się nie myśleć o złych rzeczach, rozumiem, że mąż jest w Ukrainie, na froncie).

Po lekcjach N. dziękuje mi wylewnie, najpierw ustnie, potem drogą mailową. Jest to tak miłe, że aż krępujące. Jestem świetna, zajęcia są bardzo ciekawe.

Ciekawa rzecz: nie sądziłam, że praca indywidualna z uczniami na poziomie A2 może być tak satysfakcjonująca. Jest wyraźnie widoczny postęp, uczniowie meldują się na czas, interakcję mamy przyjemną. A wszystko to przez wojnę. Albo dzięki wojnie.