świat, strona 16

18 lipca 2019, Alicante, centrum Imaginalia

Filozofia – dialogi sokratejskie – tertuliańskie

Notatki w zeszycie

Wolność

Czym jest wolność? Co sprawia, że czujemy się wolni? Czujemy się wolni, kiedy... Kiedy nie napotykamy przeszkód, by robić to, czego chcemy. Czuć się wolnym to umieć osiągnąć stan koegzystencji, czuć harmonię ze wszystkim wokół siebie, czuć porządek wewnętrzny, spójność.

Wolność zależy od wielu czynników. Jest wolność ekonomiczna, finansowa... Społeczeństwo kapitalistyczne ze swoimi partiami jest mniej wolne. Istnieje mnóstwo opcji - zależności!

Czy czuć się wolnym oznacza być wolnym? Manipulowani, możemy w tym uczestniczyć bądź nie. Poczucie wolności może być manipulacją. Możemy mieć do wyboru trzy lub sto smaków lodów. Jeżeli w restauracji zaproponują nam trzy smaki lodów: waniliowy, czekoladowy i truskawkowy, wybór będzie prosty. Ale jeżeli kelner powie nam, że mają sto smaków, nie będziemy umieli wybrać. A więc wybór może być niewolą!

Wygoda, komfort z jednej strony - z drugiej wolność, która jest ryzykiem, wyborem. Kompromis? Kiedy wybieramy, pojawia się odpowiedzialność i dyscyplina, wymaga sumienności.

Czy autentyczna wolność pozwala puszczać głośno muzykę?

Nie wszystko może być dobre dla wszystkich.

Potrzebujemy poznać samych siebie.

Prawdziwa edukacja: aby umieć myśleć, by żyć lepiej i być lepszą, lepszym. To zaproszenie do odkrywania samych siebie - bardziej wolnych.

Wolność to świadomość poznania tego, co musimy robić.

Wyobraźnia, kultura własna i wola rozwoju są integralne dla osoby ludzkiej, którą konstruujemy jako dorośli.

Wolność – wartość najwyższa czy nie?

Czy w więzieniu można być wolnym, czy nie? (Thoreau)

Czy jest wolność społeczna? Osobista? Kto walczy z niesprawiedliwością, idzie do więzienia.

Kto jest bardziej wolny – osoba żyjąca w tyranii, czy osoba, która walczy?

Czy istnieje wolność? Bycie wolnym jest bardzo trudne (ser libre es muy dificil). Wolność definiuje wolny rynek. Wybory – głosowanie to część wolności. Ale czy to wszystko? Nie.

Prawa człowieka zdefiniowane przez Rewolucję Francuską – można robić wszystko, co nie rani drugiego człowieka; można korzystać ze swoich praw.

 

Istnieją różne prawdy; nie ma jednej prawdy. Można o nich dyskutować lub prowadzić dialog.

 ***

Powyższe zapiski są streszczeniem notatek, jakie zrobiłam podczas otwartych zajęć w Centrum Imaginalia w Alicante, poświęconych dialogom sokratejskim, tutaj pojęciu wolności.

Imaginalia

Wczoraj w pracy miałam małą przerwę kulturalną - parzenie i picie herbaty fachowo i z opisem szczegółów.

Wieczorem ukulturalniałam się w teatrze na sztuce "Deux mains. La liberte" ("Dwie ręce. Wolność") poświęconej Sprawiedliwemu wśród narodów świata dr. Felixowi Kerstenowi, masażyście Himmlera. Owszem, w historii opartej na faktach, ale potraktowanej popkulturowo. Co ciekawe, w sztuce padają znamienne słowa z dewizy SS, "moim honorem jest wierność" (“Mon honneur s’appelle fidélité“), spopularyzowane w korespondecji pewnego polityka, który na tle reszty wyróżnia się bezbłędną ortografią i dogłębną wiedzą o historii, którą studiował 16 lat. Całość sztuki raczej patetyczna. Inny ciekawy cytat do zapamiętania: dr Kersten zapytany, czy zje ciastko (a jadł ich mnóstwo) odpowiedział, że jeżeli powie nie, to jego nie powie tak.

Powrót do domu o jedenastej, i jeszcze zerknięcie na stary film z Jacques'em Brelem, który (także jako lekarz) uwodzi XVII-wieczne  mężatki.

Długi, bardzo męczący dzień - nie był zły.

Zauważyłam jeszcze, że straszne nazwiska wymawiane bez "h" są nieco mniej straszne. Wymawiani po francusku Itler oraz Immler są bardziej parodią potworów niż potworami.

Deux mains. La liberte

I jeszcze...

Dziś przyszedł do nas huragan Ciaran. Z Francji przyleciał. Na początek zrzucił mi z balkonowego stolika małą, żółtą konewkę. Zdjęłam więc szybko balkonowe doniczki, zabezpieczyłam krzesła i czekam. Ma być 110 km/h.

Nietypowe jest to, że huragan nie przyniósł na razie deszczu. Chmur nie ma, świeci słońce, drzewa gną się jakby z gumy. Koty patrzą na ten balet zaniepokojono-zaciekawione. A mnie boli głowa. Mam dziś wolny dzień, więc postanowiłam zapisać te wiekopomne myśli.

A dzisiaj jest dzień duchów. Jeden z rycerzy króla Artura, sir Gawain wyrusza na wyprawę; chce znaleźć demonicznego Zielonego Rycerza...

Sir Gawain

Dzisiaj miałam bardzo ważny dzień.

Rano pomogłam ukraińskiej rodzinie, która wybrała dobry autobus, ale zły kierunek. Było jeszcze ciemno, na zewnątrz padał deszcz - młoda dziewczyna w autobusie spojrzała na mnie i poprosiła mnie o zdjęcie słuchawek. Bardzo, bardzo powoli obudziłam swoją znajomość języka rosyjskiego i poradziłam jej - wysiąść, wsiąść w autobus w drugą stronę, pojechac na stację metra itede. Rodzina z Charkowa, z walizkami, znużona - jechała do centrum pomocy uchodźców.

Odstawiłam ich na przystanek mieszczący się pod moim biurem, pożegnałam. A potem myślałam - czy wszystko dobrze, czy na pewno prawidłowo życzyłam im powodzenia. A może mogłam zrobić więcej? Nie, nie mogłam.

A potem spotkałam się i rozmawiałam z Bardzo Ważnymi Osobami. Czy kilka lat temu pomyślałabym nawet, że poznam możnych tego świata? Są przecież takimi samymi ludźmi jak ja, składają się z delikatnego białka, mają swoje miękkie i twarde strony. Nie są raczej lepsi ani gorsi, ale są wybrańcami i mają jakąś misję do wypełnienia.

Ja też mam misję. Nie wiem jeszcze, jaka ona jest. Ale już czuję jej zapach.

Czyli dzień był piękny, ale i męczący. Nie mogę już patrzeć w lustro. I nie radzę sobie ze znużeniem. Skąd wziąć napęd do działania? Skończył mi się przydział?

Żegnamy się z Jotem na dwa tygodnie, bo wylatuje na ferie. - Będę tęskniła - mówię, choć przecież powinnam być przyzwyczajona. - Ja też - odpowiada moje dziecko. - Przecież jesteśmy ssakami (mammifères).

Coś takiego, nie myślałam o tym z tej biologicznej, zwierzęcej strony.