świat, strona 17

Wróciłam ze spotkania z sekretarzem Wisławy Szymborskiej, Michałem Rusinkiem. Bardzo było inteligentnie. Popłakałam się ze śmiechu, gdy cytował małe satyryczne dziełka noblistki. Cóż skuteczniej poprawi humor od takich moskalików czy lepiei? "Moskalem, go, moskalem", nawoływała Zo., kiedy jakiś osobnik - albo smutek - zatruwał mi życie.

U mnie spadł śnieg. To znaczy, zaczęło wczoraj prószyć. Potem więcej i więcej. Nasypało, nawarstwiło się. Ale dziś rano stopniało.

A już się bałam, że "z powodu wyjątkowych warunków pogodowych ruch metra jest spowolniony".

Poszliśmy z Jotem na szczepienie przeciw grypie, a tu udało się od razu dostać przeciw kowidowi. Trochę to obciążające, ale dwie pieczenie przy jednym ogniu. Jot trochę narzeka na bolesność łapki. Opuścił dziś trening.

Ja już kilka tygodni po szczepieniach. Czy wierzę w szczepienia? Nie, ja wiem, że one działają. Twórcę ważnych szczepionek, w tym szczepionki przeciw wściekliźnie, Ludwika Pasteura, uważam za jednego z największych ludzi wszech czasów.

Nie, nie działają w stu procentach. W życiu nie ma gwarancji, ale pomóc sobie właśnie można.

Powyższy wpis powstał na użytek płaskoziemców.

Pisałam już, że - podobnie jak rok temu - odbyłam tournee do Polsce, spotykając się z młodzieżą oraz jej nauczycielami. Opowiadałam im najlepiej, jak umiałam, o roli języków w życiu i w pracy w Europie. Spotkało mnie tyle dobrego i miłego, że aż trudno mi uwierzyć. Ileż jest świetnych, twórczych ludzi, którym zależy na młodych, których uczą i kształtują. I to są również moi wychowankowie.

Znowu czułam, że mam misję. Znowu jeździłam dużo pociągami - w tym trzykrotnie pendolino (ech...). Naspotykałam się różnych ludzi i nasłuchałam historii. I spotkałam zimę, która przyprószyła Saską Kępę, gdzie się zadekowałam na dwie noce, korzystając z gościnności Ka.

Plan był ambitny i obejmował Warszawę, Zagłębie Dąbrowskie, Pomorze i ponownie Warszawę. Odległość między skrajnymi punktami mojej podróży to siedemset kilometrów... Nie wiem, doprawdy nie wiem, jak ja to przeżyłam fizycznie, ale umysł i język pracował mi nie najgorzej, dlatego moje spotkania-rozmowy-warsztaty uważam za udane, bo intensywne i angażujące słuchaczy. Warto było, bo teraz mam więcej sił, więcej wiary w siebie.

Wracałam do siebie w sobotnią noc, wśród turblencji, zmęczona i niedospana, ale z poczuciem, że zrobiłam coś twórczego. Wszak w dialogu - jak u Sokratesa - wychodzi prawda o człowieku.

Ta pyszna herbatka - i kawa, i gofry, i rurki z kremem - dostępne tutaj: Kawiarnia.CafeNo.13

A w zeszłym roku było tak:  2022

Dotarły dziś do mnie przesyłki nadane, kiedy byłam w kraju.

Pierwsza - półprofesjonalne urządzenie do drenażu limfatycznego, którego bardzo potrzebuję, a który rok temu zarzuciłam. Paczka nadana przeze mnie na poczcie na warszawskiej Pradze.

Druga - nowe okulary od optyka z B. Oto klasa. Pani D., około dwudziestu lat starsza ode mnie, przeraża mnie swoją energią i jest wzorcem profesjonalizmu. Oprawki dobierze, doradzi ich kształt, kwotę zaokrągli, a okulary wyśle na wskazany adres. Poszłam do jej zakładu przed odjazdem pociągu do S., po jedenastej. Zapłaciłam, poprosiłam o fakturę tylko na maila i pożegnałam się. Wróciłam do kawiarenki przy stacji PKP, zjadłam rurkę z kremem... Kiedy o dwunastej osiem siedziałam już w opóźnionym pociągu, na mój telefon przyszła faktura. Voila !