świat, strona 10

- Pochodzę z Anderlecht koło Brukseli. - mówi trzecioplanowa postać z książki Simenona "Maigret w kabarecie".

Rano nie miałyśmy w domu internetu, więc sięgnęłam po stary kryminał kurzący się na półce.

Zdziwiło mnie, jak małą czcionką był wydrukowany.

A dziś minęło 20 lat od teoretycznych urodzin mojej ukochanej kotki, która opuściła nas pięć lat temu.

Wczoraj w nocy, a raczej nad ranem, przed czwartą, rozpętała się burza. Prognozy pogody zapowiadały ją wcześniej, około dziesiątej; trochę się spóźniła, ale wreszcie przyszła. Najpierw mruczała, potem odkręcił się kurek z wodą. Czekałam na uderzenie wiatru - bo przed tym najwięcej ostrzegały prognozy. Z tego powodu wcześniej zabezpieczyłam z grubsza doniczki na balkonie, żeby nie spadły na ulicę. Tylko że wiatr nie przyszedł: deszcz szumiał, padając prosto na ziemię. Potem do grzmotów dołączyły jednoczesne błyskawice - burza rozgrywała się dokładnie nad naszymi głowami.

Nie mogłam tak od razu beztrosko usnąć, bo pamiętałam burzę z pierwszego sierpnia. A wtedy mieliśmy przedsmak końca świata. Otóż obudził mnie intensywny szum deszczu, nasilający się z sekundy na sekundę. Owszem, grzmiało, ale wśród dźwięków dominował ten uporczywy szum. Zerwałam się z łóżka i podeszłam do okna. Na dole, patrząc z pierwszego piętra, zobaczyłam zupełnie zalaną deszczówką ulicę. Podbiegłam do drugiego okna - i tutaj ulica zalana była pewnie do poziomu kolan; w każdym razie pod wodą znikły studzienki ściekowe.

I wtedy usłyszałam bulgotanie dochodzące z jednej z łazienek, zupełnie jakby przez sedes chciał wydostać się gad w typie aligatora. Poczułam mrowienie na plecach i w zasadzie przyznałam się przed samą sobą, że oprócz swoistej fascynacji czuję strach: otóż przez toaletę chciał wedrzeć mi się do mieszkania nadmiar wody wypełniający instalację ściekową. Postanowiłam odciąć mu drogę i spuścić wodę z rezerwuaru oraz zatkać sedes dostępnymi środkami. Szybko sprawdziłam stan drugiej łazienki, gdzie na szczęście nie działo się nic złego. Było jednak jasne, że jeżeli ulewa potrwa dłużej, brudna woda wystąpi z koryta rur odpływu.

Moja radość była wielka, kiedy usłyszałam, jak szum deszczu słabnie. Mocno lało jeszcze przez wiele minut, ale najgorsze minęło. Moja rodzina spała kołysana deszczową muzyką, a ja mogłam położyć jeszcze głowę na poduszce, zanim zadzwoni alarm, wysyłający mnie jak co dzień do pracy.

Wtedy pomyślałam, że zapewne nasz garaż znalazł się pod wodą, a mamy tam pakunki z nowo zakupionymi meblami. I nagle postanowiłam, że odmawiam dalszego martwienia się i  że nie będę o tym myśleć, bo pakunki sa dla mnie zbyt ciężkie, bym je mogła uratować, a skoro są zalane, to trudno, niewiele da sie teraz zrobić.

Potem okazało się, że do garażu woda się nie wdarła, bo znajduje się dobrze nad poziomem ulicy, w odróżnieniu od wielu tradycyjnie tutaj budowanych garaży.

Przez cały dzień po mieście kursowała straż, a mieszkańcy w mediach społecznościowych przekazywali sobie informacje o pompach.

Takie to było ćwiczenie z końca świata.

Na niebie ani chmurki, a zatem pojechałam na siłownię. Rowerem syna.

Ćwicząc, słuchałam adycji Forum radia KQED poświęconej diwom. Gościni to Deborah Paredes, profesorka pochodzenia meksykańskiego i autorka książki o diwach właśnie.

Paredes mówi o diwach, że ewoluowały - albo "divolved" - "diwoluowały"... Cudne słowo. Diwa niewątpliwie pochodzi od bogini.

Wczoraj, po finałach siedmioboju, belgijski dziennikarz nazwał boginią (déesse) Nafi Thiam - która zdobyła złoty medal olimpijski po raz trzeci z rzędu. Belgia to mały kraj z dużą potrzebą potwierdzenia swojej wielkości.

Mam dwa paszporty i w zwiazku z tym podwójnie zaspokojony apetyt na medale.

Forum: American Diva

Jot wysłany do kraju przodków. Jo. nocuje u znajomych, którym pilnuje nieruchomości oraz psów.

Wstałam dziś o piątej rano, więc w tej chwili powieki opadają mi, zasłaniając źrenice.

Zainstalowano nowe meble (raptem łóżko i biurko u Jota). Co ważniejsze, pozbyłam się wielu starych gratów - na liście były dwa biurka, łóżko, materac, krzesła, drapak... Za co zapłaciłam uczciwą cenę. Po to się właśnie pracuje, żeby opłacić porządne usługi i mieć z głowy.

Ale nie wszystko się odbyło gładko, bo zamiast dwóch biurek przyjechało jedno. Jako że dostawa miała miejsce w lipcu (a liczbę paczek zweryfikowałam dopiero teraz), bałam się, że firma nie uzna reklamacji. O dziwo, bez zbędnych dyskusji wysłali mi brakujący towar. Czekam, jedzie do mnie. Jak przyjedzie - będę skręcać. Lubię to nawet (tylko nie widzę małych śrubek).

Po menopauzie (to już dwa lata) dosyć gwałtownie z dalekowidza stałam się krótkowidzem. Zmiana jest dla mnie ko-szmar-na. Dla wyjaśnienia: dalekowidz widzi nieźle na średnie odległości i daje sobie radę bez okularów, również czytając. Krótkowidz - nie.

Nienawidzę chodzić w okularach, często je gubię lub odkładam w miejsca, gdzie diabeł przykrywa je ogonem. W efekcie chodzę bez okularów, w tym do pracy.

Widzę świat jako magmę - rozmazaną masę, taflę, melanż bez wyraźnych szczegółów. Nie widzę rozkładu jazdy ani tablic na stacji metra. Czekając na pojazd, zdaję się na los.

Ale też - nie widzę pięknych osób, które jadą ze mną.

No i nie mogę długo czytać.