Studia, strona 4

Mam wakacje od studiów, więc uwolniona głowa szuka sobie roboty. Robię notatki do prezentacji-zaliczenia o literaturze Baroku. Siedzę na balkonie z tomem barokowej poezji (wydanie BN - Biblioteki Narodowej, cudo) i czytam sobie o konceptach, emblematach, ikonach, hiperbolach i trzynastozgłoskowcach. Tym żyłam w 1993 r., przygotowując się do olimpiady przedmiotowej: literaturą staropolską.

Człowiek baroku był zupełnie współczesny, żył w warunkach płynnej rzeczywistości, którą współtworzyły czasy nieustannych wojen (tureckich, rosyjskich, szwedzkich), rokoszów, sejmików, elekcji i sporów. Czasy paradoksów. Barokowi ludzie nie mieli telewizji ani internetu, pisali więc sporo wierszy, które miały szczęście dotrwać do naszych czasów (Wacław Potocki - 3 000 utworów - szacun). Wiersze te krążyły najczęściej w odpisach wśród bliskich i przyjaciół, choć przecież wynalazek druku miał się dobrze. Były to zarówno teksty o najwyższym stopniu wyrafinowania, erudycyjne, jak i zwykłe obscena.

Siedzę więc sobie na balkonie, rozmyślam, wciągam do płuc chłodne po deszczu powietrze. Myślę, że niewiele się w ludziach zmieniło od siedemnastego wieku. Może tylko sztafaż, zewnętrzna powłoka.

Wczoraj skończyłam studia podyplomowe - zdalnie. Pierwotnie miałam w tym celu pojechać do W., ale gdy okazało się, że obrona będzie online, postanowiłam zredukować koszty i wyprawa się nie odbyła. Next time.

Jestem zatem wykwalifikowanym nauczycielem języka polskiego jako obcego. Kiedy zaczynałam studia, było to raczej hobby; teraz okazało się, że jest konieczność, by polskiego uczyć (się), więc jest rynek. Ale ja to robię jako wolontariusz - i także zdalnie.

W przyszłym roku zostanę też, mam nadzieję, polonistką w pełnym tego słowa znaczeniu. Czego zawsze chciałam, ale wstydziłam się spróbować. Zajęcia zaczęliśmy już w tym semestrze; mam do przeczytania "Cierpienia młodego Wertera", a do napisania prezentację na temat baroku, który pasjami uwielbiam i który ma wiele wspólnego z płynną rzeczywistością za naszymi oknami.

Sama obrona była bardzo krótka, a w ramach pytania o komunikację międzykulturową pozwoliłam sobie przywołać przykład obecnego trenera kadry Czerwonych Diabłów, który porozumiewa się z francusko- i niderlandzkojęzycznymi kadrowiczami w języku trzecim, czyli po angielsku.

Takie ze mnie filo-looo.

Drodzy, wysłałam, oddałam wszystkie prace zaliczeniowe. Wyliczyłam się z praktyk. Zaliczyłam egzaminy, które były do zaliczenia. Czekam na obronę, ale do tego czasu zostały jeszcze trzy tygodnie.

Mam poczucie zamniętego etapu i potrzebuję odpocząć. Ucieknę na dzień lub dwa - jeśli się uda. Mam rezerwację nad morzem, a przede mną krótki tydzień pracy i długi weekend.

I trochę podziwu dla samej siebie też mam.

Uff. Ostatni egzamin zaliczony. Teraz przygotowanie do obrony, czyli kompilacja poszczególnych prac, korekta. Czesne uregulowane, praktyki podsumowane. Zo. powiedziałaby: bardzo się cieszę. No, więc - bardzo się cieszę.

Prawie skończywszy studia podyplomowe, zaczęłam kolejne, pokrewne, mając nadzieję na przepisanie kilku zaliczeń. Zawsze chciałam być polonistką i teraz, po latach i pokrętną, zdalną drogą. mam szansę nią zostać. Trzy semestry zajęć i wreszcie praktyki... Ta część będzie szczególnie energochłonna.

Ustaliłam dziś temat jednego z zaliczeń z przedmiotu bliskiego temu, który właśnie zaliczyłam, pisząc esej o dziecku Holokaustu, ośmioletniej dziewczynce, która przeżyła wojnę ze zmienioną tożsamością. Działo się to w Zagłębiu. Tamara Cygler - zwana przez rodziców Marusią - w Izraelu nazywała się Tamar Dror. Została po niej niewielka książeczka - wspomnienie lat wojny, ze wstępem jej kuzynki, Kitii. Ściągnęłam ją w ubiegłym roku z Australii, z Centrum Dziedzictwa Holokaustu.

Drugim Zagłębiakiem, którego książkę (tym razem wersję elektroniczną) zdobyłam w zeszłym roku, jest Dawid Wdowiński*. Był to lekarz medycyny, psychiatra, ale także psychoanalityk, który po wojnie praktykował w Nowym Jorku. Ale także - syjonistyczny przywódca postania w getcie warszawskim i świadek w procesie Eichmanna.

Mam o nim napisać jakieś pięć stron, w praktyce jednak nie da się streścić jego historii w tak krótkiej pracy. Najbardziej poruszającą częścią książki Wdowińskiego jest opis tragedii getta, beznadziejnej sytuacji cywilnych ofiar, pacjentów szpitala, gdzie nie ma już leków ani żywności, agonia. Wdowiński musiał być rozdarty - jako dyrektor szpitala i przywódca powstania, a więc w dwóch niedających się pogodzić rolach cywila i żołnierza.

I to wszystko trzeba opisać i upamiętnić oczywiście wśród okoliczności wojny, która rozgrywa się tu (w Europie) i teraz, z tym samym dla cywili skutkiem.

*Pisałam o tym na blogu na samym początku jego istnienia, rok temu. Prace postepują.