O sobie, strona 53

Robi, co chce.

A niech ta!

Kto by ci nastarczył.

Naści, zryj.

Masz być panią, nie dziadem.

Ty a gówno to równo.

Najpierw sobie, sobie, a potem dziadom, dziadom.

Takie słowa słyszałam od dziadków. Zapadły mi w pamięć. Nie wszystkie skierowane do mnie i nie wszystkie o mnie. Ale zapadły.

Napisałam całą serię wierszy, które je upamiętniają. Raniące jak nóż. Pisanie było jak grzebanie pod blizną, trochę pomogło, a trochę zaszkodziło.

Kilka tygodni temu, w odpowiedzi na propozycję wspólnego wyjścia na spacer, mój syn rzekł: -Nie mogę, jestem de-kła-fe (nieuczesany).

Zrozumiałam.

Dawniej często rozmyślałam o tej chwili, gdy nie będzie już chciał trzymać mnie za rękę w miejscach publicznych, gdy przebywanie ze mną przestanie być dla niego atrakcją. Ten moment już nastapił.

Taka kolej rzeczy, że dzieci oddaje się światu, puszcza je wolno, a samemu zostaje pół kroku z tyłu.

Przypomniało mi się ostatnio, jak słodkie w dotyku były jego niemowlęce plecki. Jakże dawno to było. Upływ czasu widać po tym, jak bardzo starzeją się nasze dzieci.