- Czy pani jest Ukrainką? - pyta pani sprzedająca kwiaty przy rondzie Schumana. Kupuję u niej kwiaty (wiosenne frezje i tulipany) dla koleżanki, która właśnie, tuż przed sześćdziesiątką, wyszła za mąż. - Jak wszyscy - odpowiadam rezolutnie i zaraz gryzę się w język, bo to wyjątkowo banalna odpowiedź. - Gdzie można kupić takie wstążki? - pyta inna pani w metrze na widok mojej biało-żółtej przypinki na płaszczu. Podaję jej nazwę pasmanterii. - Sława Ukraini! - woła na widok niebiesko-żółtej wstążki młodzian, mijając mnie na ulicy, przy której mieszkam.

24 lutego zaczął się najgorszy koszmar, jaki XXI-wieczny Europejczyk mógł sobie wyobrazić: wojna przeciw Ukrainie, tuż za wschodnim płotem. Tuż za polskim płotem.

Z wygodnej odległości 1500 kilometrów, zza mojego płotu, śledzę na co dzień:

- telewizję Ukraina24;

- stronę The Kyiev Independent

i wiele innych źródeł internetowych, w tym niekończące się rozmowy z wojskowymi i cywilami na temat przebiegu, strategii i zakończenia trwającej wojny. Czytam biografię Putina. Odświeżam rosyjski. Zapisuję się na ukraiński. Polecam Ukraińcom w Polsce swoje usługi jako nauczyciel języka polskiego. Przelewam pieniążek organizacji charytatywnej. Zanoszę dary do punktu zbiórki. Rejestruję się jako tłumacz w punkcie rejestracji imigrantów.

I czuję, że to wszystko nic nie znaczy wobec zła.

Codziennie rano sprawdzam, czy

Broni się jeszcze z wież Alpuhary
Almanzor z garstką rycerzy,
Hiszpan pod miastem zatknął sztandary,
Jutro do szturmu uderzy.*

Inaczej niż u Mickiewicza Almanzor to ukraiński Prezydent (już zawsze będę go pisać wielką literą), a Hiszpan to Rosjanin. Ile jeszcze wytrzymają, za swoją wolność i naszą?