Krwi pobranie

W poniedziałek rano poszłam na pobranie krwi. Chciałam sprawdzić, czy menopauza to już, czy dopiero za chwilę.

Pobranie jak pobranie, ukłucie igłą w żyłę. Ale punkt pobrań był ponury, jak z lat siedemdziesiątych. I pani pielęgniarka była ponura: "zawołam panią, zawołam panią". Dlatego zaraz przypomniało mi się, jak po operacji lat temu sześć, prawie, po wynikłych komplikacjach, pielgrzymowałam przez długie miesiące do punktu pobrań i do gabinetów lekarskich.

Pobierali mi krew, czasem po pięć fiolek, wkładali mi rurki  do nosa, wkłuwali się wenflonami w moje delikatne żyły, wstrzykiwali mi substancje radioaktywne, żeby zrobić angiografie i scyntygrafie, dawali do zjedzenia radioaktywne tosty, żeby śledzić tempo opróżniania się żołądka. Rozrzedzali mi krew lekiem, który niszczy witaminę K i przez który wypadły mi włosy.

W końcy mnie to zmęczyło i przestałam pielgrzymować. Nie jest dobrze, ale jakoś się kręci. Potrafię nawet czasem wytworzyć jakieś endorfiny (po masażu, po treningu).

Ostatnie wizyty odbyłam w 2020, w marcu. Pogodziłam się wtedy z nieruchawym żołądkiem i przepełnionym jelitem. Byt trwa.

Do przekwitu mam jeszcze trochę, choć niewątpliwie to już blisko.