Dzień 123.

Sto dwudziesty trzeci dzień wojny w Ukrainie. Leżę sobie pod kołderką, jestem już po drugiej kawie. Mam luksus poczucia względnego bezpieczeństwa, a w szafkach kuchennych zapasy makaronu.

W polskim sklepie w Kraainem Ukraińcy pytają, czy ogórki są solone. I czy jest pasta z kabaczka albo cukinii.

Pani sprzedawczyni mówi, że coraz to nowi przychodzą po kwas chlebowy.

Już nawet się nie nienawidzimy na tej obcej ziemi.

Słucham wywiadu charyzmatycznego i trochę demonicznego Dymitra Gordona z dziennikarzem telewizyjnym pochodzącym z Mariupola. Gordon pyta, czy tamten wie, że nigdy nie wróci do miasta rodzinnego. Młody człowiek (lat 35) odpowiada, że wróci. "To nie marzenie, to cel".

To nie marzenie. Może tak być, może tak być.