Budząc się rano w formie niezbyt dobrej

Na szczęście jest książka. Sięgam po "Prozę stojącą, prozę lęcącą" Mirona Białoszewskiego. I tam czytam (tam czeta po bułgarsku):

"- (...) Natura człowieka po pięćdziesiątce przeznacza na śmietnik.

- A tak.

- To są nasze zdobycze, te przetrzymywania, podtrzymywania. Ale co za upadek się czuje, z iluś stron, co za upadek, to przechodzi wyobrażenie.

- A i tak nie wiadomo, na ile się może potem pogarszać.

- Może się pogarszać bez końca."

* Białoszewski, Miron, "Proza stojąca, proza lecąca", PIW, Warszawa 2015, str. 202.